Το Αριεζουά ή Αριέγης είναι μέλος της οικογένειας των γαλλικών ιχνηλατών, αλλά η φυλή θεωρείται σχετικά νέα καθώς αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα με τη διασταύρωση του Μεγάλου Μπλε της Γασκώνης (Grand Bleu de Gascogne) και του Μεγάλου Γασκώνης Σαιντόζης (Grand Gascon Saintongeois). Η φυλή που προέκυψε ήταν ένας μεσαίου μεγέθους σκύλος προερχόμενος από την περιοχή της Αριέγης στη νότια Γαλλία, από όπου πήρε και το όνομά του. Το Αριεζουά αρχικά εκτράφηκε για το κυνήγι λαγού, αν και στην πορεία αποδείχθηκε ιδιαίτερα ικανό στο κυνήγι ελαφιού και αγριόχοιρου.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να γνωρίσουμε την ιστορία του Αριεζουά, πρέπει να δούμε τις φυλές από τις οποίες αναπτύχθηκε. Από τα μοναδικά γαλλικά κυνηγόσκυλα, ίσως το αρχαιότερο να είναι ο Μεγάλος Μπλε της Γασκώνης. Αναπτύχθηκε στο νοτιοδυτικό τμήμα της Γαλλίας και ειδικεύτηκε στο κυνήγι των μεγαλύτερων θηραμάτων της χώρας. Αν και η προέλευση της φυλής είναι άγνωστη, πιστεύεται κοινώς ότι είναι απόγονος αρχαίων φοινικικών και βασκικών κυνηγετικών σκύλων που εισήχθησαν για πρώτη φορά στην περιοχή πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Η άλλη φυλή, ο Μεγάλος Γασκώνης Σαιντόζης, είναι επίσης αρχαίος και πιστεύεται ότι μπορεί να κατάγεται από το Μπλάντχάουντ (Bloodhound), ενώ αναπτύχθηκε στη Σαιντόζη, μια περιοχή στα βόρεια της Γασκώνης.

Μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, το κυνήγι με αγέλες σκύλων ήταν σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των ευγενών. Στον απόηχο της επανάστασης, η γαλλική αριστοκρατία έχασε το μεγαλύτερο μέρος της γης και των δικαιωμάτων της. Δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τα κυνηγόσκυλά τους και πολλά από αυτά εγκαταλείφθηκαν ή θανατώθηκαν. Στο μεταξύ, το κυνήγι άρχισε να γίνεται αρκετά δημοφιλές στην πρώην μεσαία τάξη, που εκτός από αναψυχή λειτούργησε και ως μέσο μίμησης των ευγενών. Ωστόσο, η μεσαία τάξη δεν μπορούσε να συντηρήσει οικονομικά αγέλες μεγαλόσωμων σκύλων. Έτσι, οι Γάλλοι κυνηγοί άρχισαν να προτιμούν τα Μπρικέ (Briquet), ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μεσαίου μεγέθους ιχνηλάτες που ειδικεύονται σε μικρότερα θηράματα όπως τα κουνέλια και οι αλεπούδες. Τα Μπρικέ έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή στις περιοχές κατά μήκος των γαλλο-ισπανικών συνόρων, όπου κυριαρχούσε η οροσειρά των Πυρηναίων.

Η Αριέγη, που βρίσκεται κατά μήκος των συνόρων της Ισπανίας και της Ανδόρας, χαρακτηρίζεται από το ορεινό τοπίο των Πυρηναίων. Εκεί, αν και δεν είναι σαφές πότε, οι κυνηγοί της περιοχής αποφάσισαν να αναπτύξουν ένα μοναδικό είδος μπρικέ, πιθανότατα το 1912. Η φυλή πήρε το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας της και έγινε γνωστή ως Αριεζουά ή Αριέγης. Ήταν το αποτέλεσμα της διασταύρωσης του Μεγάλου Μπλε της Γασκώνης, του Μεγάλου Γασκώνης Σαιντόζης και άλλων τοπικών μπρικέ. Το Αριεζουά έμοιαζε τόσο πολύ με τους μεγαλόσωμους προγόνους του, αλλά είχε το μέγεθος και την προτίμηση στα θηράματα που κυνηγούσαν τα μπρικέ. Η φυλή υπηρετεί δύο σημαντικούς ρόλους στο κυνήγι. Ο σκύλος χρησιμοποιεί την οξεία όσφρηση για να ακολουθήσει τα ίχνη του θηράματος και μετά το καταδιώκει με τη συνοδεία των ένοπλων κυνηγών.

Ο ιχνηλάτης της Αριέγης έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στην περιοχή που αναπτύχθηκε και σε ολόκληρη τη Γαλλία μέχρι το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος ήταν καταστροφικός για τη φυλή, όπως και για πολλές ακόμη φυλές σκύλων. Η αναπαραγωγή του Αριεζουά σταμάτησε εντελώς και πολλά σκυλιά εγκαταλείφθηκαν. Μέχρι το τέλος του πολέμου, η φυλή ήταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης.

Ευτυχώς για το Αριεζούα, στα χρόνια μετά τον πόλεμο, το ενδιαφέρον για το κυνήγι στον γαλλικό νότο παρέμεινε αρκετά έντονο και οι εξαιρετικές ικανότητες της φυλής έπαιξαν καθοριστικό παράγοντα στην επιλογή της από τους κυνηγούς. Ο αριθμός των σκύλων της φυλής ανέκαμψε γρήγορα και μέχρι τη δεκαετία του 1970 σταθεροποιήθηκε. Το 1954, ο ιχνηλάτης της Αριέγης αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI), αλλά ακόμη και μέχρι σήμερα παραμένει σχετικά άγνωστος εκτός Ευρώπης. Με τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός ιχνηλάτη, το Αριεζουά είναι διάσημο για τις ικανότητες και την υπακοή του, είτε μόνος είτε σε αγέλη, και την ευκινησία του σε δύσκολο έδαφος.