Ο Ποιμενικός Κεντρικής Ασίας ή αλλιώς Alabay ή Alabai, πιστεύεται ότι είναι μια από τις αρχαιότερες φυλές που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η καταγωγή του ποιμενικού προδίδεται από το όνομά του μιας και προέρχεται από το κέντρο της Ασίας, ανάμεσα στον ποταμό Ουράλη, την Κασπία Θάλασσα, τη Μικρά Ασία και τα βορειοδυτικά σύνορα της Κίνας. Αυτόχθονες καθαρόαιμοι, αλλά και ημίαιμοι, σκύλοι υπάρχουν ακόμη σε χώρες όπως η Ρωσία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράν και την Τουρκία. Η φυλή χρονολογείται κάπου μεταξύ 2000 και 3000 π.Χ. και πιστεύεται ότι σχετίζεται με το Θιβετιανό Μαστίφ (Tibetan Mastiff), αν και επειδή αναπτύχθηκε αυθόρμητα στο φυσικό της περιβάλλον είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί η προέλευσή της με απόλυτη ακρίβεια. Ο Ποιμενικός Κεντρικής Ασίας έχει γενετική ομοιότητα με άλλες αυτόχθονες φυλές της ίδιας γεωγραφικής περιοχής όπως ο Ποιμενικός Καυκάσου (Caucasian Shepherd), το Κανγκάλ (Kangal Shepherd Dog) και το Ακμπάς (Akbash).

Οι νομάδες αγρότες βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε αυτά τα δυνατά και θαρραλέα σκυλιά για να προστατεύσουν τα πολύτιμα ζώα τους από τα αρπακτικά που περιφέρονται στα βουνά, συμπεριλαμβανομένων των λύκων, των αρκούδων και των τσακαλιών. Ο Ποιμενικός της Κεντρικής Ασίας περνούσε ώρες δίπλα στο κοπάδι του, σε επιφυλακή για οποιοδήποτε πεινασμένο αρπακτικό. Συνήθως δουλεύε σε αγέλες που περιπολούσαν τα βοσκοτόπια και γάβγιζαν για να ειδοποιήσουν τους νομάδες για μια πιθανή απειλή. Ομοίως, εάν το αρπακτικό επιχειρούσε να επιτεθεί σε κάποιο από τα ζώα, ο Ποιμενικός Κεντρικής Ασίας θα του αντιμετώπιζε με μεγάλο θάρρος και ηρωισμό.

Ζώντας σε ένα άγονο και δυσχερές περιβάλλον με ακραίες συνθήκες διαβίωσης και πολικές θερμοκρασίες, αυτός ο σκύλος έπρεπε να εξελιχθεί σε μια εύρωστη και ανθεκτική φυλή όπου μόνο τα ισχυρότερα και πιο υγιή σκυλιά επιβίωναν. Συχνά αναφερόμενα με την ονομασία “Voldokov”, που στα ρωσικά σημαίνει “Λυκοθραύστες”, πρόκειται για μια απίστευτα δυνατή φυλή. Πιστεύεται ότι σκύλοι της φυλής συμμετείχαν στις πρώιμες μορφές “κυνομαχιών”, που διοργανώνοντας από τους νομάδες μόνο με αρσενικούς σκύλους. Ωστόσο, οι περισσότερες μάχες τελείωναν με την υποχώρηση και απομάκρυνση του ηττημένου σκύλου και όχι με σοβαρούς τραυματισμούς ή θάνατο. Σκοπός αυτού το είδους “κυνομαχιών” ήταν η ανάδειξη του αρσενικού που θα εξέτρεφαν για την παραγωγή ισχυρών απογόνων.

Ρώσοι βιολόγοι και επιστήμονες μελετούν τον τοπικό πληθυσμό σκύλων από τον 18ο αιώνα. Μετά την Ρώσικη επανάσταση, η σοβιετική κυβέρνηση επικεντρώθηκε στις φυλές σκύλων εργασίας για τον Κόκκινο Στρατό και εισήγαγε τους καλύτερους εκπροσώπους φυλών στη Ρωσία σύμφωνα με τις απαιτήσεις τους για σκύλους στρατιωτικών καθηκόντων και φύλαξης. Με την πάροδο των δεκαετιών, αυτή η πρακτική έβλαψε τον τοπικό πληθυσμό, καθώς η εισαγωγή νέων φυλών στην περιοχή οδήγησε σε πολλές διασταυρώσεις. Τελικά, τα καθαρόαιμα σκυλιά παρέμειναν μόνο με κτηνοτρόφους, λάτρεις της φυλής και αγρότες, ενώ μια πληθώρα “ημίαιμων” επικρατούσε οπουδήποτε αλλού.

Σήμερα, οι Ποιμενικοί Κεντρικής Ασίας τείνουν να χρησιμοποιούνται τόσο ως σκύλοι συντροφιάς όσο και ως φύλακες, αν και εξακολουθούν να προστατεύουν κοπάδια στις περισσότερες αγροτικές περιοχές. Δυστυχώς, είναι επίσης γνωστό ότι χρησιμοποιούνται σε κυνομαχίες στην Κεντρική Ασία – ένα κερδοφόρο άθλημα, που συχνά οδηγεί σε βάναυσους τραυματισμούς, ακόμη και σε θανάτους για τα σκυλιά που εμπλέκονται. Υπήρξε μια προσπάθεια τυποποίησης της φυλής τη δεκαετία του 1920 και αναγνωρίστηκε από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) το 1989.