Το Φινλανδικό Λάπχουντ έχει μεσαίου μήκους τρίχωμα και διαθέτει διπλό μανδύα, ένα σκληρότριχο εξωτερικό τρίχωμα που καλύπτει ένα πιο μαλακό και χνουδωτό υπόστρωμα. Το τρίχωμα είναι αδιάβροχο και προσφέρει ιδιαίτερη μόνωση για το κρύο κλίμα των σκανδιναβικών χωρών. Το πλούσιο τρίχωμα γύρω από το κεφάλι και το λαιμό δίνουν την εντύπωση χαίτης στα περισσότερα αρσενικά της φυλής. Ένα χτένισμα μία φορά την εβδομάδα αρκεί για να διατηρηθεί η υγεία και λάμψη του τριχώματος. Το τρίχωμά του δεν πρέπει να ξυρίζεται ποτέ, καθώς θα χάσει την ικανότητά του να δροσίζει το σκύλο όταν έχει ζέστη και να το κρατάει ζεστό όταν έχει κρύο. Όπως συμβαίνει και στους περισσότερους σκύλους, η τριχόπτωση είναι πολύ έντονη την άνοιξη και το φθινόπωρο, όπου το συχνότερο βούρτσισμα επιβάλλεται για να βοηθήσει στην απομάκρυνση της νεκρής τρίχας.

Το Φινλανδικό Λάπχουντ είναι ένας εξαιρετικός σύντροφος για όποιον αγαπά τη φύση και έχει έναν δραστήριο τρόπο ζωής. Είναι ακούραστο, ενθουσιώδες και, λόγω της χρήσης του ως σκύλος βοσκής, θα συμμετάσχει με μεγάλη χαρά σε κάθε υπαίθρια δραστηριότητα, όπως άθληση, παιχνίδι, πεζοπορία ή τρέξιμο. Η καθημερινή εκτόνωση και η επαφή με τη φύση είναι απαραίτητα για να παραμείνει υγιές σωματικά, αλλά και για να του προσφέρουν νοητικά ερεθίσματα που θα συμβάλλουν στη ψυχική του υγεία. Η απώλεια ή έλλειψη επαρκούς άσκησης θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στη συμπεριφορά του σκύλου που μπορεί να επιδείξει νευρικότητα, έντονο γάβγισμα, κατάθλιψη και καταστροφικές συνήθειες.

Σε γενικές γραμμές, η φυλή είναι υγιής, αλλά όπως όλες οι φυλές, μπορεί να είναι επιρρεπής σε ορισμένες παθήσεις. Κάποια σκυλιά της φυλής μπορεί να μην εμφανίσουν ποτέ κάποιες ή όλες τις παθήσεις, αλλά είναι σημαντικό να τις γνωρίζετε.
∙ Δυσπλασία Αγκώνα. Είναι μια πάθηση που σχετίζεται με την ανώμαλη ανάπτυξη των οστών που επηρεάζει τη λειτουργία αυτής της άρθρωσης, οδηγώντας σε μη φυσιολογική κατανομή βάρους, πόνο και αρθρίτιδα – τα οποία σίγουρα επηρεάζουν την ικανότητα του σκύλου να σκύβει, να τρέχει και να παίζει. Η δυσπλασία αγκώνα παρατηρείται πιο συχνά σε μεγαλόσωμους σκύλους νεαρής ηλικίας. Η χειρουργική επέμβαση είναι η συνιστώμενη θεραπεία, όχι μόνο για την αφαίρεση οποιουδήποτε προσβεβλημένου ή κατεστραμμένου ιστού αλλά και για την αποκατάσταση της λειτουργικής ικανότητας στην άρθρωση.
∙ Δυσπλασία Ισχίου. Η δυσπλασία του ισχίου είναι μια πάθηση που εμφανίζεται στο στάδιο της ανάπτυξης σε σκύλους. Έχει ως αποτέλεσμα τη χαλάρωση της άρθρωσης του ισχίου, η οποία προκαλεί δυσλειτουργία και πόνο. Καθώς ο σκύλος μεγαλώνει, ο χόνδρος και το οστό του ισχίου αρχίζουν να φθείρονται και με την πάροδο του χρόνου, αυτό προκαλεί αρθρίτιδα, μυϊκή ατροφία και περιορισμένη κινητικότητα. Προσβάλλει συχνότερα σκύλους μεγαλόσωμων φυλών και συνήθως είναι κληρονομική, ενώ η θεραπεία είναι συνήθως χειρουργική.
∙ Εξάρθρημα Επιγονατίδας. Πρόκειται για ένα αρκετά συχνό ορθοπεδικό πρόβλημα στους σκύλους και παρουσιάζεται συχνότερα σε μικρόσωμες φυλές, ενώ στις μεγαλόσωμες συνδέεται τις περισσότερες φορές με κάποιο τραυματισμό. Συμβαίνει όταν επιγονατίδα του σκύλου έχει εξαρθρωθεί από τη φυσιολογική ανατομική της θέση. Το βασικότερο σύμπτωμα είναι η χωλότητα και ανάλογα με τη σοβαρότητα της πάθησης μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση.
∙ Εκφυλιστική μυελοπάθεια (DM). Ασθένεια που προσβάλλει τον νωτιαίο μυελό, με αποτέλεσμα την αργή και προοδευτική αδυναμία και παράλυση των πίσω άκρων. Εμφανίζεται σε ενήλικες σκύλους με κύρια συμπτώματα την αδυναμία των άκρων, την εξασθένιση των μυών, την αδυναμία συντονισμού και τη δυσκολία του σκύλου να σηκωθεί. Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά οι συστηματικές φυσικοθεραπείες μπορούν να επιβραδύνουν την εξέλιξη της ασθένειας.
∙ Καταρράκτης. Μία από τις πιο κοινές οφθαλμικές παθήσεις στους σκύλους, που αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, δεν επηρεάζει μόνο τους ηλικιωμένους σκύλους. Στη πραγματικότητα, η κληρονομικότητα παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την ηλικία. Πρόκειται για την έστω και παραμικρή αδιαφάνεια (θόλωση) που αναπτύσσεται πάνω στο φακό του οφθαλμού, με αποτέλεσμα τη σταδιακή μείωση της όρασης. Η θεραπεία είναι χειρουργική με την οποία επιτυγχάνεται η επαναφορά της όρασης του σκύλου.
∙ Προοδευτική Ατροφία του Αμφιβληστροειδούς (PRA). Αποτελεί μέρος μιας ομάδας γενετικών εκφυλιστικών παθήσεων των οφθαλμών που επηρεάζουν τον αμφιβληστροειδή. Η ασθένεια προκαλεί μείωση της όρασης, η οποία μπορεί να οδηγήσει τελικά σε τύφλωση. Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά η χειρουργική επέμβαση μπορεί να αποτρέψει οποιαδήποτε περαιτέρω επιδείνωση της όρασης.
∙ Νόσος Pompe (GSD II). Το γλυκογόνο είναι η μορφή με την οποία το σώμα επεξεργάζεται και αποθηκεύει τη γλυκόζη, την κύρια πηγή ενέργειας των μυών. Το γλυκογόνο βρίσκεται στο συκώτι, την καρδιά, τα νεφρά και τους μυς. Η νόσος Pompe ή Γλυκογονίαση τύπου ΙΙ προκύπτει όταν το γλυκογόνο συσσωρεύεται σε μη φυσιολογικά επίπεδα που οδηγούν σε μεγέθυνση και δυσλειτουργία αυτών των ζωτικών οργάνων. Τα πρώτα συμπτώματα της νόσου συνήθως εκφράζονται στην ηλικία των 6 μηνών, όπου το κουτάβι μπορεί να επιδείξει σημαντική μυική αδυναμία. Η νόσος προκαλεί σταδιακή απώλεια βάρους, εμετούς, δυσκολία στην αναπνοή και καρδιακές ανωμαλίες.