Ο Ιχνηλάτης της Ίστριας είναι γέννημα θρέμμα της ομώνυμης περιοχής – της Ίστριας – που βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Κροατίας και είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος της Αδριατικής. Αν και η ακριβής ιστορία και εξέλιξη της φυλής χάνεται στα βάθη των χρόνων, από τα αρχαία χρόνια οι κάτοικοι της Ίστριας έδειχναν μεγάλη ευαισθησία στην ανάπτυξη πολλών κτηνοτροφικών – παραγωγικών φυλών ζώων άριστης εκτροφής. Μεταξύ αυτών και φυλές σκύλων μεγάλης κυνηγετικής αξίας.

Η πρώτη περιγραφή του Σκληρότριχου Ιχνηλάτη της Ίστριας βρίσκεται στο χειρόγραφο του επισκόπου Đakovo Petar Bakić από το 1719, όπου αναφέρει ότι η εκτροφή αυτής της φυλής ήταν ήδη γνωστή πριν από τον 14ο αιώνα. Επιπλέον, η παλαιότερη αναπαράσταση σκύλου της φυλής βρίσκεται στον καθεδρικό ναό του Ευαγγελιστή Μάρκου στη Μακάρσκα που χτίστηκε το 1700.

Οι Βενεδικτίνοι μοναχοί (του τάγματος του Αγίου Βενέδικτου της Ιταλίας) ήταν οι πρώτοι που πήγαν στην Ίστρια και Δαλματία. Ίδρυσαν μεγάλα μοναστήρια και κατά το Μεσαίωνα είχαν μεγάλη θρησκευτική, πολιτική και οικονομική δύναμη. Τις μεγάλες εκτάσεις των υπό κατοχή μοναστηριών, χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά οι ίδιοι ως κυνηγότοπους. Έτσι, ανέπτυξαν σκύλους κυνηγιού προσαρμοσμένους στο κλίμα και τα θηράματα της περιοχής, όπως λαγούς και αγριόχοιρους.

Το βραχώδες υπέδαφος με τα ασβεστολιθικά πετρώματα και το έντονα μεσογειακό κλίμα της περιοχής είναι τα χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν τη φυλή. Τα εξαιρετικά κυνηγετικά προσόντα του ιχνηλάτη είναι αυτά που τον διατήρησαν αναλλοίωτο στον χρόνο, έχοντας εκτιμηθεί για την ικανότητά και μεγάλη προσαρμοστικότητά του στα δύσκολα εδάφη της Καρσικής περιφέρειας. Η χερσόνησος δέρνεται από τον ισχυρό άνεμο Μπούρα (Bura) που εξαφανίζει τις οσμές των θηραμάτων και σε συνδυασμό με το βραχώδες υπέδαφος, δημιουργούνται οι πλέον ακατάλληλες συνθήκες ιχνηλασίας. Ωστόσο, κανένας άλλος ιχνηλάτης δεν έχει καταφέρει να αντεπεξέλθει με τόσο πάθος και πείσμα σε αυτά τα εδάφη, όσο ο Ιστριακός ιχνηλάτης, που για πολλούς αιώνες διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε στις δύσκολες αυτές συνθήκες, αποκτώντας απόλυτη εξειδίκευση σε αυτές. Αυτή είναι κυρίως και η αιτία που ο ιχνηλάτης αυτός αναζητείται από Ιταλούς και Έλληνες κυνηγούς των ξηρών Μεσογειακών εδαφών.

Στην πάροδο του χρόνου, οι ιχνηλάτες της Ίστριας μεταφέρθηκαν στην Ιταλία, τη Γαλλία, την κεντρική Ευρώπη και την Αγγλία, όπου χρησιμοποιήθηκαν στην αναπαραγωγή κάποιων δικών τους φυλών ιχνηλατών. Έτσι, εξευγενισμένες φυλές όπως τα Γαλλικά Πορσελαίν (Porcelaine), ο Σκληρότριχος Ορεσίβιος Ιχνηλάτης Στυρίας (Coarse-haired Styrian Hound), το Αγγλικό Χάρριερ (Harrier) κ.ά., έχουν δημιουργηθεί ή βελτιωθεί κυνηγετικά με γονίδια των ιχνηλατών της Ίστριας.

Ο Σκληρότριχος Ιχνηλάτης της Ίστριας αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) το 1955 και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής κυνηγετικός σκύλος σε Ελλάδα, Ιταλία και Σλοβενία. Ωστόσο, παραμένει ακόμη σχετικά άγνωστος στις υπόλοιπες χώρες.