Το Νορβηγικό Λούντεχουντ αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του 1500 στα απομακρυσμένα νησιά των βόρειων και δυτικών ακτών της Νορβηγίας. Είχε εκτραφεί συγκεκριμένα για να σκαρφαλώνει στους απότομους, βραχώδεις γκρεμούς και να περνά από στενές υπόγειες σήραγγες σε αναζήτηση νεοσσών του θαλάσσιου πτηνού με το όνομα Puffin (Φρατέρκουλα). Το όνομά τους μάλιστα, περιγράφει ακριβώς αυτή την ιδιότητα, “Lunde” είναι η νορβηγική ονομασία του πουλιού και “Hund” που σημαίνει σκύλος.

Το κυνήγι Puffins ήταν πολύ σημαντικό για τους κατοίκους της Σκανδιναβίας, αξιοποιώντας κάθε μέρος του. Τα φτερά χρησιμοποιούνταν για να γεμίσουν μαξιλάρια και κλινοσκεπάσματα, το κρέας τρωγόταν φρέσκο ή παστό και τα υπολείμματα γίνονταν τροφή για τα σκυλιά. Το κυνήγι επαναλαμβανόταν σε ετησίως στη Νορβηγία από το 1500 έως το 1800. Στα μέσα του 19ου αιώνα, οι κυνηγοί άρχισαν να χρησιμοποιούν δίχτυα για να πιάσουν τα νεαρά πουλιά και έτσι μειώθηκε η δημοτικότητα του Λούντεχουντ, και η φυλή υπέστη σοβαρή μείωση πληθυσμού. Ευτυχώς, στα πιο απομακρυσμένα σκανδιναβικά νησιά – ιδιαίτερα στο Værøy, στο αρχιπέλαγος του νησιού Lofoten – μερικά σκυλιά επέζησαν, διατηρώντας την καθαρότητα της φυλής μιας και δεν διασταυρώνονταν με άλλα σκυλιά.

Η φυλή ήταν σχεδόν εξαφανισμένη κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ξέσπασε μια ασθένεια σκύλων στο Værøy και τα γύρω νησιά μειώνοντας δραματικά τον πληθυσμό τους. Για μια ακόμη φορά, το 1963, ο πληθυσμός κατακερματίστηκε περαιτέρω από ένα ακόμη ξέσπασμα της ασθένειας. Αυτή τη φορά, μόνο έξι σκυλιά επέζησαν, ένα στο Værøy και πέντε στη νότια Νορβηγία. Τα τελευταία πέντε ήταν από την ίδια μητέρα, δημιουργώντας προβλήματα στον πολλαπλασιασμό τους. Λόγω της επιλεκτικής και προσεκτικής αναπαραγωγής με αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές, ο πληθυσμός της φυλής άρχισε να ανακάμπτει.

Η φυλή αναγνωρίστηκε επίσημα από το American Kennel Club το 2011 και σήμερα υπάρχουν περίπου 1.400 σκύλοι της φυλής σε όλο τον κόσμο, με περίπου 600 σκυλιά να ζουν στη Νορβηγία και 350 στις Ηνωμένες Πολιτείες.