Στο “Cat-Book Poems”, ένα χειρόγραφο με στίχους και πίνακες ζωγραφικής που γράφτηκε κάποια στιγμή μεταξύ του 1350 και του 1767 στην Ταϊλάνδη, περιλαμβάνονται οι πρώτες απεικονίσεις και περιγραφές της φυλής Κόρατ. Οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς του χειρογράφου περιγράφουν την Κόρατ ως γάτα που φέρνει καλή τύχη, με μάτια στο χρώμα του ρυζιού που λάμπουν σαν δροσοσταλίδες πάνω σε ένα φύλλο λωτού και ένα σώμα στο χρώμα των σύννεφων της βροχής και του ασημιού . Σε αντίθεση με τις γάτες του Σιάμ (Siamese) που ανήκουν κατά κύριο λόγο στους βασιλείς της Ταϊλάνδης, οι Κόρατ ήταν οι γάτες των κοινών ανθρώπων και πιστευόταν ότι φέρνουν καλοτυχία. Ονομάζονταν Si-Sawat (“Si” σημαίνει χρώμα και “Sawat” ήταν η ονομασία ενός καρποφόρου φυτού με έναν ασημί-μπλε σπόρο) και η πώλησή τους ήταν πολύ σπάνιο φαινόμενο, αντίθετα ήταν σύνηθες για την εποχή να τις προσφέρουν ως δώρο σε ένδειξη σεβασμού και εκτίμησης. Οι νέες νύφες λάμβαναν ένα ζευγάρι Si-Sawat για να εξασφαλίσουν έναν ευτυχισμένο γάμο.

Η Κόρατ θεωρείται ως μία από τις παλαιότερες εγχώριες φυλές γάτας, μαζί με τη γάτα του Σιάμ (Siamese), τη Βιρμανίας (Burmese) και την Καφέ Αβάνας (Havana Brown), που επίσης περιγράφονται στο χειρόγραφο. Η Κόρατ θεωρείται επίσης ως μία από τις πιο αγνές φυλές σήμερα, μοιάζει πολύ με τους άγριους προγόνους της που περιπλανούνταν στις ζούγκλες της Μαλαισιανής Χερσονήσου.

Οι πρώτες Κόρατ έφτασαν στην Αμερική χάρη στην Jean Johnson, η οποία όταν διέμενε στη Μπανγκόκ με το σύζυγό της, προσπάθησε πολλές φορές να αγοράσει ένα ζευγάρι της φυλής, χωρίς αποτέλεσμα. Το 1959 της δόθηκε τελικά ένα ζευγάρι Κόρατ από την κυβέρνηση της Ταϊλάνδης. Το ζευγάρι, Νάρα και Ντάρα, έγινε η βάση της φυλής στην Αμερική. Για να αποφευχθεί η αιμομιξία, η Johnson διασταύρωσε τις γάτες τις με γάτες του Σιάμ που είχε επίσης φέρει από την Ταϊλάνδη.

Το 1966 η ACA έγινε η πρώτη ένωση των ΗΠΑ που αναγνώρισε τη φυλή, ακολουθούμενη από την CFA αργότερα το ίδιο έτος.
Σήμερα, στην πατρίδα της, η Κόρατ είναι δύσκολο να βρεθεί και πιο δύσκολο να εξαχθεί. Τα τελευταία χρόνια, ο πληθυσμός της φυλής έχει μειωθεί και όσες γάτες έχουν παραμείνει εκτιμώνται από το λαό της Ταϊλάνδης, ο οποίος θεωρεί ακόμα τη γάτα σύμβολο καλής τύχης.