Ο Αυστραλιανός Ποιμενικός χαρακτηρίζεται από το πλούσιο, ελαφρώς κυματιστό τρίχωμα μετρίου μήκους. Διαθέτει διπλό μανδύα, δηλαδή ένα μαλακό υπόστρωμα που παρέχει μόνωση και ένα μακρύτερο, λεπτό εξωτερικό τρίχωμα που προσφέρει προστασία από τις καιρικές συνθήκες. Η περιποίησή του είναι μετρίων απαιτήσεων και ένα χτένισμα μία φορά την εβδομάδα αρκεί για να διατηρηθεί η υγεία και λάμψη του τριχώματος. Όπως συμβαίνει και στους περισσότερους σκύλους, η τριχόπτωση είναι πολύ έντονη την άνοιξη και το φθινόπωρο, όπου το συχνότερο βούρτσισμα επιβάλλεται για να βοηθήσει στην απομάκρυνση της νεκρής τρίχας.

Ο Αυστραλιανός Ποιμενικός είναι σκύλος υψηλής ενεργητικότητας που χρειάζεται και αποζητά καθημερινή άσκηση και εκτόνωση. Μια απλή βόλτα δεν αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες τις φυλής καθώς χρειάζεται αρκετές ώρες έντονης δραστηριότητας ημερησίως και ευκαιρίες να τρέξει και να παίξει ελεύθερος σε ασφαλές περιβάλλον. Η επαφή με την ύπαιθρο είναι ζωτικής σημασία για τη φυλή, επομένως ένα σπίτι με μεγάλο κήπο ή ακόμη καλύτερα ένα μεγάλο αγρόκτημα αποτελούν το ιδανικότερο περιβάλλον ζωής ενός Αυστραλιανού Ποιμενικού. Ωστόσο, η άσκηση δεν αφορά μόνο τη σωματική δραστηριότητα. Η νοητική διέγερση (παιχνίδι, εκμάθηση νέων κόλπων, συμμετοχή στις δραστηριότητες της οικογένειας) είναι εξίσου σημαντική και θα αποτρέψει πιθανά προβλήματα συμπεριφοράς που μπορεί να προκύψουν από την πλήξη. Όπως συμβαίνει και με όλους του σκύλους, ανεξαρτήτως φυλής ή μεγέθους, η απώλεια ή ανεπάρκεια άσκησης θα έχει ως αποτέλεσμα αρνητικές συμπεριφορές, όπως επίμονο γάβγισμα και καταστροφικότητα.

Σε γενικές γραμμές, η φυλή είναι υγιής, αλλά όπως όλες οι φυλές, μπορεί να είναι επιρρεπής σε ορισμένες παθήσεις. Κάποια σκυλιά της φυλής μπορεί να μην εμφανίσουν ποτέ κάποιες ή όλες τις παθήσεις, αλλά είναι σημαντικό να τις γνωρίζετε.
∙ Δυσπλασία Αγκώνα. Είναι μια πάθηση που σχετίζεται με την ανώμαλη ανάπτυξη των οστών που επηρεάζει τη λειτουργία αυτής της άρθρωσης, οδηγώντας σε μη φυσιολογική κατανομή βάρους, πόνο και αρθρίτιδα – τα οποία σίγουρα επηρεάζουν την ικανότητα του σκύλου να σκύβει, να τρέχει και να παίζει. Η δυσπλασία αγκώνα παρατηρείται πιο συχνά σε μεγαλόσωμους σκύλους νεαρής ηλικίας. Η χειρουργική επέμβαση είναι η συνιστώμενη θεραπεία, όχι μόνο για την αφαίρεση οποιουδήποτε προσβεβλημένου ή κατεστραμμένου ιστού αλλά και για την αποκατάσταση της λειτουργικής ικανότητας στην άρθρωση.
∙ Δυσπλασία Ισχίου. Η δυσπλασία του ισχίου είναι μια πάθηση που εμφανίζεται στο στάδιο της ανάπτυξης σε σκύλους. Έχει ως αποτέλεσμα τη χαλάρωση της άρθρωσης του ισχίου, η οποία προκαλεί δυσλειτουργία και πόνο. Καθώς ο σκύλος μεγαλώνει, ο χόνδρος και το οστό του ισχίου αρχίζουν να φθείρονται και με την πάροδο του χρόνου, αυτό προκαλεί αρθρίτιδα, μυϊκή ατροφία και περιορισμένη κινητικότητα. Προσβάλλει συχνότερα σκύλους μεγαλόσωμων φυλών και συνήθως είναι κληρονομική, ενώ η θεραπεία είναι συνήθως χειρουργική.
∙ Προοδευτική Ατροφία του Αμφιβληστροειδούς (PRA). Αποτελεί μέρος μιας ομάδας γενετικών εκφυλιστικών παθήσεων των οφθαλμών που επηρεάζουν τον αμφιβληστροειδή. Η ασθένεια προκαλεί μείωση της όρασης, η οποία μπορεί να οδηγήσει τελικά σε τύφλωση. Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά η χειρουργική επέμβαση μπορεί να αποτρέψει οποιαδήποτε περαιτέρω επιδείνωση της όρασης.
∙ Καταρράκτης. Μία από τις πιο κοινές οφθαλμικές παθήσεις στους σκύλους, που αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, δεν επηρεάζει μόνο τους ηλικιωμένους σκύλους. Στη πραγματικότητα, η κληρονομικότητα παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την ηλικία. Πρόκειται για την έστω και παραμικρή αδιαφάνεια (θόλωση) που αναπτύσσεται πάνω στο φακό του οφθαλμού, με αποτέλεσμα τη σταδιακή μείωση της όρασης. Η θεραπεία είναι χειρουργική με την οποία επιτυγχάνεται η επαναφορά της όρασης του σκύλου.
∙ Collie Eye Anomaly (CEA). Πρόκειται για κληρονομική ασθένεια που, χάρη σε μία μετάλλαξη γονιδίου, επηρεάζει τη σωστή ανάπτυξη του οφθαλμού. Η πάθηση αυτή μπορεί να προκαλέσει διάφορες ανωμαλίες στην όραση και, στη σοβαρότερη μορφή της, να οδηγήσει σταδιακά στην τύφλωση. Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά εφόσον είναι κληρονομική ασθένεια μπορεί να αποτραπεί αν δεν εκτραφούν οι σκύλοι που φέρουν το μεταλλαγμένο γονίδιο.
∙ Επιληψία. Χρόνια νευρολογική διαταραχή, συνήθως κληρονομική, που προκαλεί επαναλαμβανόμενες κρίσεις, χωρίς προσδιορισμένη αιτία. Παρά τη δραματική και βίαιη έκφραση τους, οι κρίσεις δεν είναι επώδυνες, αν και ο σκύλος μπορεί να βρεθεί σε σύγχυση και να πανικοβληθεί. Δυστυχώς η ασθένεια είναι ανίατη, αλλά με φαρμακευτική αγωγή μπορούν να μειωθούν οι επιληπτικές κρίσεις ώστε να μην επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή του σκύλου.
∙ Τοξίκωση από φάρμακα (MDR1). Κληρονομική πάθηση που κάνει τους προσβεβλημένους σκύλους ιδιαίτερα ευαίσθητους σε φάρμακα όπως η ιβερμεκτίνη (αντιπαρασιτικό) και η λοπεραμίδη (οπιοειδές για τη θεραπεία της διάρροιας). Λόγω της πάθησης τα φάρμακα και οι τοξίνες συσσωρεύονται στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και αρχίζουν να αναστέλλουν την εγκεφαλική δραστηριότητα. Τα πιο κοινά συμπτώματα είναι ο εμετός, η αδυναμία, οι κρίσεις, το ασυντόνιστο βάδισμα και σε ακραίες περιπτώσεις η τύφλωση, ακόμη και ο θάνατος. Η πάθηση είναι πιο κοινή σε ποιμενικές φυλές σκύλων και μπορεί να προληφθεί με γενετικά τεστ.