Η άνοδος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας υπό την Πρωσική ηγεσία βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη στα μέσα του 1800. Για πρώτη φορά, ο στρατός, που μέχρι εκείνη την εποχή απαρτιζόταν κυρίως από την πρωσική αριστοκρατία και αγροτική τάξη, άνοιξε για τη μεσαία τάξη. Αυτό, σε συνδυασμό με τις σαρωτικές οικονομικές και πολιτικές αλλαγές που συνέβησαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, οδήγησε στην άνοδο της μεσαίας τάξης εντός της Αυτοκρατορίας.

Με αυτή την άνοδο προέκυψαν αυξημένα προνόμια όσον αφορά την ιδιοκτησία γης και το κυνήγι. Τους προηγούμενους αιώνες, το δικαίωμα στο κυνήγι είχαν συνήθως μόνο οι βασιλιάδες και οι ευγενείς και κατείχαν τεράστιες εκτάσεις γης για το σκοπό αυτό. Ωστόσο, καθώς ο πλούτος της μεσαίας τάξης της Πρωσίας μεγάλωνε κατά τη διάρκεια του 1800, έμποροι, επαγγελματίες και άλλοι πολίτες της μεσαίας τάξης μπόρεσαν να αγοράσουν ή να μισθώσουν γη για τον εαυτό τους στην οποία, φυσικά, μπορούσαν να κυνηγήσουν.

Τα πυκνά δάση Γερμανία σε συνδυασμό με τις ανοιχτές εκτάσεις φιλοξενούσαν πλήθος ζώων, συμπεριλαμβανομένων αγριόγαλων, κουνελιών, αλεπούδων, ελαφιών, λύκων και αγριόχοιρων. Εκεί οι Τεύτονες κυνηγοί ήθελαν να δημιουργήσουν μια φυλή κυνηγετικού σκύλου που θα μπορούσε να κυνηγήσει αποτελεσματικά όλα τα είδη θηραμάτων σε κάθε τύπο εδάφους που είχε να προσφέρει η χώρα τους. Ήθελαν έναν σκύλο με ισχυρή όσφρηση ικανή να εντοπίσει το θήραμα σε μια αποδεκτή απόσταση. Επειδή οι Γερμανοί κυνηγούσαν συνήθως πεζοί, χρειάζονταν έναν σκύλο με πειθαρχία και έμφυτο ένστικτο να παραμείνει ακίνητος όταν εντόπιζε το θήραμα για να δώσει χρόνο στους κυνηγούς να το περικυκλώσουν. Είχαν ανάγκη από έναν κυνηγετικό σύντροφο που θα τους έφερνε τα χτυπημένα θηράματα τόσο στη στεριά όσο και στο νερό. Επιπλέον, ο σκύλος έπρεπε να είναι αρκετά τολμηρός και επιθετικός για να καταδιώξει μεγαλύτερα θηράματα όπως αλεπούδες και ελάφια. Τέλος, και πολύ σημαντικό, αυτοί οι κυνηγοί ήθελαν έναν οικογενειακό σύντροφο στον οποίο θα μπορούσαν να βασιστούν για την προστασία των κατοικιών τους. Έχοντας υπόψη όλες αυτές τις ιδιότητες, ξεκίνησαν οι εργασίες για την ανάπτυξη ενός τέτοιου σκύλου.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές θεωρίες σχετικά με την πραγματική προέλευση και την καταγωγή του Γερμανικού Κοντότριχου Δείκτη, αλλά οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι η ανάπτυξη της φυλής ξεκίνησε από τη διασταύρωση του πλέον εξαφανισμένου παλιού Ισπανικού Δείκτη και των παραδοσιακών ηπειρωτικών δεικτών (πόιντερ), συμπεριλαμβανομένου του παλιού Γερμανικού Δείκτη και του Γαλλικού Μπρακ (Braque Français). Οι Γερμανοί κυνηγοί αποφάσισαν να διασταυρώσουν περαιτέρω τη φυλή με κυνηγόσκυλα της εποχής, όπως το Γερμανικό Μπλαντχάουντ και το Γαλλικό Γκασκόν για να ενισχύσουν την οσφρητική ικανότητα και να μετριάσουν την ιδιοσυγκρασία της αναδυόμενης φυλής. Τα γονίδια αυτών των κυνηγόσκυλων βοήθησαν επίσης να ξεπεραστούν πολλά από τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά των παραδοσιακών δεικτών, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης εκπαιδευτικής ικανότητας, της φυσικής αποστροφής για το νερό και τηςέλλειψης επιθετικότητας προς τα αρπακτικά.

Ακόμη και με όλες αυτές τις βελτιώσεις, οι πρώτοι εκτροφείς δεν ήταν ικανοποιημένοι. Τα σκυλιά που δημιουργήθηκαν από τις αρχικές διασταυρώσεις αποδείχθηκαν πολύ αργά στο κυνήγι και δεν είχαν πραγματική ευκινησία. Επιπλέον, ενώ στους κυνηγούς άρεσε η οσφρητική ικανότητα των σκύλων, δεν ήθελαν η νέα φυλή να μοιάζει με Μπλαντχάουντ. Έτσι, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1860, έγινε ακόμη μια διασταύρωση με τον Αγγλικό Δείκτη (Πόιντερ) για να βελτιωθεί η ταχύτητα, η εμφάνιση και τα ένστικτα κατάδειξης της φυλής. Το τελικό αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας ήταν ένα κομψό, εμφανίσιμο, έξυπνο, πιστό και ευέλικτο κυνηγόσκυλο με απίστευτη αντοχή, οξεία όσφρηση, πολύ ανεπτυγμένο ένστικτο κατάδειξης και προθυμία να ανακτήσει το τραυματισμένο θήραμα είτε στη ξηρά είτε στο νερό. Οι Γερμανοί κυνηγοί είχαν πλέον έναν σύντροφο που μπορούσε να ακολουθεί τα ίχνη, να οσμίζεται, να υποδεικνύει και να ανασύρει κάθε λογής θηράματα, ενώ είχε το μέγεθος, τη δύναμη και το θάρρος να αλληλεπιδράσει με μεγαλύτερα θηράματα όπως ελάφια, αλεπούδες και αγριόχοιρους.

Η δημοτικότητα της νέας φυλής σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ωστόσο, η Βρετανία άργησε να αποδεχθεί το Κούρτσχααρ, λόγω του γεγονότος στη χώρα το κυνήγι γινόταν συνήθως από έφιππους. Αυτό το είδος κυνηγιού απαιτούσε έναν σκύλο με πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια και ταχύτητα από αυτή που θα μπορούσε να παρέχει ο Γερμανικός Κοντότριχος Δείκτης. Επιπλέον, η εθνική υπερηφάνεια για τις αγγλικές φυλές κατάδειξης συνέβαλε αναμφίβολα στην αργή αποδοχή της φυλής. Μέχρι το 1954 η φυλή είχε αναγνωριστεί επίσημα από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) και πλέον είναι γνωστή με το παρωνύμιο Κούρτσχααρ, που σημαίνει Κοντότριχος στα Γερμανικά.