Tο Λέικλαντ Τερριέ, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, είναι μια σχετικά πρόσφατη φυλή, αν και στο Lake District της Αγγλίας υπάρχουν τερριέ εργασίας – οι πρόγονοι της σύγχρονης εκδοχής του Λέικλαντ Τερριέ – εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Διάφοροι τύποι τέτοιων σκύλων τερριέ, που όμως δεν έχουν καμία ομοιότητα με τη σύγχρονη φυλή, χρησιμοποιήθηκαν στο κυνήγι αλεπούδων στη Βόρεια Αγγλία ήδη από τον 16ο αιώνα. Αυτά τα τερριέ έγιναν αργότερα γνωστά με διάφορα ονόματα όπως Patterdale, Fell, Cumberland, Westmoreland Terriers κ.ά., ονομασίες που αποδίδονται στην αγέλη με την οποία κυνηγούσαν. Παρόλο που υπήρχε μεγάλη ποικιλία στην γενική τους εμφάνιση, είχαν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά που τους επέτρεπαν να κάνουν τη δουλειά για την οποία είχαν εκτραφεί – να κυνηγούν μαζί με αγέλες κυνηγόσκυλων τη μεγαλόσωμη και δυνατή αλεπού του Westmoreland.

Ιστορικά, το Lake District, ήταν μια πολύ φτωχή περιοχή της Αγγλίας, όπου η κύρια οικονομική δραστηριότητα ήταν η εκτροφή προβάτων Herdwick. Ειδικά κατά την περίοδο τοκετού, τα πρόβατα ήταν ευάλωτα στις επιθέσεις αλεπούδων, όπως και τα πουλερικά . Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αλεπού που παρατηρείται σε αυτό το τμήμα της Βόρειας Αγγλίας είναι ιδιαίτερα επιθετική και μεγαλόσωμη και συχνά σημαντικά μεγαλύτερη από το Λέικλαντ Τερριέ. Ο σκύλος έπρεπε να είναι μικρός σε μέγεθος και στενός ώστε να μπορεί με ευκολία να χωράει στις βραχώδεις ρωγμές, όπου η αλεπού είχε το λαγούμι της ή έβρισκε καταφύγιο, αλλά ταυτόχρονα να είναι αρκετά σωματώδης για να μπορέσει να επιτεθεί στην αλεπού και να την εξοντώσει. Η τέλεια ισορροπία ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας – ευελιξία, ευκινησία, εξαιρετική υγεία, μικρό μέγεθος και δύναμη έπρεπε να συνδυαστούν για να δημιουργηθεί ένα τερριέ εργασίας που ήταν αποτελεσματικό στη δουλειά του.

Η μορφολογία του εδάφους της περιοχής Lake District είναι σκληρή και τραχιά, και το κλίμα είναι εύκολα μεταβλητό και συχνά ακραίο. Τα καταλληλότερα τεριέ για εργασία σε αυτήν την περιοχή είχαν ένα ανθεκτικό στις καιρικές συνθήκες τρίχωμα και μια στιβαρή, αλλά ευλίγιστη, σωματοδομή. Η ιδιοσυγκρασία ήταν καθοριστική. Ένα Λέικλαντ Τερριέ, όσο μορφολογικά σωστό και αν ήταν, δεν θα μπορούσε ποτέ να αντεπεξέλθει τις σκληρότητες του κυνηγιού αλεπούδων αν όχι για την τόλμη και την εξυπνάδα του. Η επιφυλακτικότητα ή η έλλειψη κυνηγετικών ενστίκτων θα καθιστούσε ένα Λέικλαντ ανίκανο ως σκυλί εργασίας. Ένα αραιό τρίχωμα θα σήμαινε ότι, στο συχνά κρύο και υγρό κλίμα της περιοχής, ένα Λέικλαντ πιθανότατα δεν θα ήταν σε θέση να επιβιώσει.

Είναι σίγουρο ότι τα Λέικλαντ Τερριέ αναπτύχθηκαν από το πλέον εξαφανισμένο Black & Tan Terrier (το Mάντσεστερ Τερριέ (Manchester Terrier) θεωρείται η σύγχρονη έκδοχή του). Ωστόσο, δεν υπάρχουν ξεκάθαρες πληροφορίες για τα υπόλοιπα τερριέ που συνέβαλαν στη δημιουργία της φυλής. Εκείνη την εποχή, πολλά σύγχρονα τερριέ βρίσκονταν στο στάδιο ανάπτυξης προτύπου της εκάστοτε φυλής, που όμως ήταν πολύ διαφορετικά από τη φυλή όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το Μπέντλινγκτον Τερριέ (Bedlington Terrier) χρησιμοποιήθηκε για να βελτιώσει τα κυνηγετικά ένστικτα της φυλής και χάρη σε αυτό αναπτύχθηκαν οι μπλε και καστανές-συκωτί παραλλαγές στο χρώμα. Σήμερα, το εργαζόμενο τεριέ του Lake District εξακολουθεί να υπάρχει, αν και είναι αρκετά διαφορετικό από τα Λέικλαντ Τερριέ που συμμετέχουν σε εκθέσεις μορφολογίας σκύλων.

Πριν από τη δεκαετία του 1930, η φυλή διατηρήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για τον αρχικό της σκοπό. Σε αντίθεση με άλλα τερριέ, ήταν αγροτικός σκύλος και δεν είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον των αριστοκρατικών κύκλων της βικτωριανής εποχής. Σε μια προσπάθεια ανάδειξης του τερριέ, το 1935 οι εκτροφείς της περιοχής σχημάτισαν μια λέσχη για τη φυλή και της έδωσαν επίσημα το όνομα “Lakeland Terrier”. Μέσα σε λίγα χρόνια, είχε γερές βάσεις στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και, λόγω της αφοσίωσης μιας μικρής ομάδας εκτροφέων, προέκυψε το βασικό πρότυπο. Το Λέικλαντ Τερριέ σταδιακά, πέρα από σκύλος εργασίας, έγινε αγαπημένος οικογενειακός σύντροφος. Μέχρι το 1954, έγινε επίσημα αποδεκτό από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) και έκτοτε κέρδισε μια σταθερή θέση στις εκθέσεις σκύλων, όπου και κατέκτησε πολλούς τίτλους και παγκόσμια αναγνώριση.