Σκύλοι που άφησαν εποχή… (μέρος 2ο)
Οι περισσότερες ιστορίες που δίδαξαν αλτρουισμό, πίστη και αφοσίωση γράφτηκαν, όχι από ανθρώπους, αλλά από ζώα, που απέδειξαν την άνευ όρων αγάπη τους για τους δικούς τους ανθρώπους. “Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου” αφήνει πίσω του ιστορίες και θρύλους που μας μαθαίνουν τι σημαίνει αυθεντική αγάπη. Σίγουρα, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλά περισσότερα σκυλιά, που άφησαν και θα αφήσουν την δική τους ιστορία .
Αυτές είναι οι αξιομνημόνευτες ιστορίες 6 σκύλων που άφησαν εποχή…
Sergeant Stubby – Ο παρασημοφορημένος ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο Stubby (1916-1926), ένα ημίαιμο Αμερικάνικο Στάφορντσαϊρ Τερριέ (American Staffordshire Terrier), υπήρξε ο πιο γενναίος σκύλος πολέμου και το μοναδικό σκυλί που απέκτησε βαθμό στον αμερικανικό στρατό και πολλά παράσημα. Ήταν η επίσημη μασκότ του 102ου Συντάγματος Πεζικού (ΗΠΑ) και υπηρέτησε για 18 μήνες, παίρνοντας μέρος σε 17 μάχες στο Δυτικό Μέτωπο σώζοντας τη ζωή αμέτρητων στρατιωτών. Ο Stubby, αψηφώντας τα εχθρικά πυρά, εντόπιζε τραυματίες, μετέφερε μηνύματα στο πεδίο της μάχης, προειδοποιούσε τους στρατιώτες για εχθρικές επιθέσεις, ενώ κατάφερε να ακινητοποιήσει ένα Γερμανό κατάσκοπο που είχε προσεγγίσει κρυφά το αμερικάνικο στρατόπεδο. Παρά τον τραυματισμό του σε δύο φάσεις του πολέμου, μια φορά από θραύσμα χειροβομβίδας και άλλη μία από έκθεση σε χημικά αέρια, ανάρρωσε και επέστρεψε δριμύτερος βοηθώντας και εμψυχώνοντας του φαντάρους. Τιμήθηκε με τον βαθμό του Λοχία (Sergeant) και επιστρέφοντας στην Αμερική, μετά τον πόλεμο, παρασημοφορήθηκε πολλάκις για τον ηρωισμό του και έγινε μέλος του Ερυθρού Σταυρού. Ο ήρωας Stubby πέθανε σε ηλικία 10 ετών στην αγκαλιά του ιδιοκτήτη του και το ταριχευμένο σώμα του βρίσκεται στο Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας Smithsonian. Ένα μπρούτζινο άγαλμα φυσικών διαστάσεων στήθηκε προς τιμήν του και των πεσόντων του πολέμου, τον Μάιο του 2018 στο Μνημείο Βετεράνων του Connecticut.
– – –
Shep – Περιμένοντας το τρένο
Ο Shep ήταν το τσοπανόσκυλο ενός βοσκού που κατοικούσε κοντά στο Fort Benton της Montana. Όταν ο ιδιοκτήτης του αρρώστησε τον Αύγουστο του 1936, πήγε στο νοσοκομείο St. Clare στο Fort Benton για θεραπεία και πήρε μαζί τον σκύλο του. Λίγες μέρες αργότερα υπέκυψε στην ασθένεια και πέθανε, και η οικογένειά του, όταν ενημερώθηκε για τον θάνατό του ζήτησε να τους επιστραφεί η σωρός. Καθώς μετέφεραν το φέρετρο στο τρένο, ο σκύλος του εμφανίστηκε και προσπάθησε να ανέβει στο βαγόνι. Οι υπάλληλοι του σιδηροδρομικού σταθμού μη γνωρίζοντας ότι ήταν ο σκύλος του, τον έδιωξαν και το τρένο ξεκίνησε για το προορισμό του. Έκτοτε, για τα επόμενα 6 χρόνια σχεδόν, ο Shep, όπως τον ονόμασαν οι υπάλληλοι του σταθμού που τον φρόντιζαν, περίμενε την επιστροφή του ιδιοκτήτη του. Στις 12 Ιανουαρίου του 1942, ο ηλικιωμένος πλέον Shep σκοτώθηκε από ένα τρένο. Λέγεται πως στεκόταν με τα μπροστινά του πόδια στις ράγες και απλώς δεν άκουσε το τρένο εγκαίρως, και ο μηχανοδηγός δεν πρόλαβε να σταματήσει. Ο Shep θάφτηκε σε ένα λόφο με θέα τον σιδηροδρομικό σταθμό και παρευρέθηκε πλήθος κόσμου για τιμήσει την αφοσίωσή του. Ένα μπρούτζινο άγαλμα φυσικών διαστάσεων στήθηκε προς τιμήν του κοντά στον σταθμό το 1994.
– – –
Swansea Jack – O σκύλος που έσωσε 27 ανθρώπους
Ο Swansea Jack ήταν ένα μαύρο Λειότριχο Ριτρίβερ (Flat-Coated Retriever)που ζούσε με με τον ιδιοκτήτη του William Thomas κοντά στον ποταμό Tawe στο Swansea (παραθαλάσσια πόλη της Ουαλίας) στη δεκαετία του 1930. Η ιστορία του ξεκινά όταν ήταν μόλις ενός έτους και βλέποντας ένα δωδεκάχρονο αγόρι να πνίγεται στο ποτάμι έτρεξε να το σώσει. Βουτώντας στο νερό, έπιασε το αγόρι από τα ρούχα και το τράβηξε στην όχθη του ποταμού σώζοντάς το από βέβαιο πνιγμό. Λίγες εβδομάδες αργότερα έσωσε έναν ακόμη κολυμβητή και η ιστορία του παρουσιάστηκε στην τοπική εφημερίδα και έλαβε ένα ασημένιο μετάλλιο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, έσωσε πάνω από 27 ανθρώπους που κόντεψαν να πνιγούν παρασυρόμενοι από τα ορμητικά νερά του ποταμού. Έλαβε πολλά ακόμη βραβεία και τιμητικές διακρίσεις καθώς και ένα άγαλμα προς τιμήν του. Δυστυχώς, το 1937, πέθανε αφότου έφαγε ποντικοφάρμακο.
– – –
Taro & Jiro – Επιζώντες της Ανταρκτικής
Ο Τaro και ο Jiro έμειναν στην ιστορία για τη θέλησή τους να ζήσουν επιβιώνοντας μόνοι τους για 11 μήνες στο δριμύ ψύχος της Ανταρκτικής. Τα 3 ετών αδέλφια, ήταν τα νεότερα μέλη μια αγέλης 15 σκύλων ελκήθρου της πρώτης ιαπωνικής αποστολής στην Ανταρκτική που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1957. Τα σκυλιά αυτά ανήκαν στη φυλή Sakhalin Ηusky, γνωστά στην Ιαπωνία ως Karafuto-ken (που πλέον έχει εξαφανιστεί), ιδιαίτερα δημοφιλή σκυλιά ελκηθροδρομιών. Η πρώτη ομάδα, αποτελούμενη από 11 ερευνητές, ήταν κανονισμένο να αντικατασταθεί από μια άλλη ομάδα τον Φεβρουάριο του 1958. Ωστόσο, πριν η δεύτερη ομάδα φτάσει, μια ισχυρή και απροσδόκητη καταιγίδα ξέσπασε με αποτέλεσμα την εκκένωση της πρώτης ομάδας. Δυστυχώς, τα σκυλιά έπρεπε να μείνουν πίσω δεμένα με τροφή που θα διαρκούσε μόνο λίγες ημέρες. Δυστυχώς, λόγω του δριμύ χειμώνα, η αποστολή κατάφερε να φτάσει στη βάση στις 14 Ιανουαρίου 1959, σχεδόν 1 χρόνο μετά. Όλοι περίμεναν ότι κανένα από τα 15 σκυλιά δεν θα είχαν επιβιώσει, αλλά μόνο επτά βρέθηκαν νεκρά ενώ ήταν ακόμη δεμένα. Τα άλλα οκτώ είχαν καταφέρει να ελευθερωθούν από τις αλυσίδες. Προς μεγάλη τους έκπληξη, δύο από αυτά τα σκυλιά, ο Taro και ο Jiro, βρέθηκαν ζωντανά κοντά στη βάση, ενώ τα υπόλοιπα έξι δεν βρέθηκαν ποτέ. Τα δύο αδέλφια, κατάφεραν να επιβιώσουν για 11 μήνες σε ακραίες καιρικές συνθήκες χωρίς ανθρώπινη υποστήριξη και προφανώς επιβίωσαν τρώγοντας πιγκουίνους και ψάρια. Ο Taro και ο Jiro συνέχισαν ως σκύλοι ελκήθρων σε άλλες αποστολές στην Ανταρκτική. Το 1960 ο Jiro πέθανε από ασθένεια στην Ανταρκτική και το 1961 ο Taro επέστρεψε στην πατρίδα του Sapporo και έζησε στο Πανεπιστήμιο Hokkaido μέχρι να πεθάνει από το γήρας το 1970. Τα σώματα και των δύο ταριχεύτηκαν και εκτίθενται σε Μουσεία του Τόκιο. Πολλά μνημεία αφιερώθηκαν στους δύο σκύλους και σε όσους έχασαν τη ζωή τους στην Ανταρκτική σε διάφορες πόλεις της Ιαπωνίας. Δύο ταινίες βασισμένες στην ιστορία των σκύλων προβλήθηκαν στην μεγάλη οθόνη, η Ιαπωνική ταινία με τίτλο “Nankyoku Monogatari” (“Antarctica”) του 1983 και η ταινία “Eight Below” της Walt Disney το 2006.
– – –
Fido (Πιστός) – Το όνομα που έγινε πράξη
Η ακλόνητη αφοσίωση του Fido στον ιδιοκτήτη του τον έκανε διάσημο στη δεκαετία του 1940 και του 1950.Ο Fido γεννήθηκε αδέσποτος στο Luco di Mugello, μια μικρή πόλη της Φλωρεντίας. Το 1941, ένας άνθρωπος ονόματι Carlo Soriani τον βρήκε τραυματισμένο στο δρόμο και αποφάσισε να τον πάρει σπίτι για να τον φροντίσει και εν τέλει να τον υιοθετεί. Από τότε, όποτε ο Soriani επέστρεφε με το λεωφορείο από τη δουλειά, ο Fido ήταν στη στάση και τον περίμενε. Για 2 χρόνια ανελλιπώς, ο Soriani βγαίνοντας από το λεωφορείο έβλεπε τον Fido να τον περιμένει και περπατούσαν μαζί έως το σπίτι. Στις 30 Δεκεμβρίου του 1943, το εργοστάσιο στο οποίο δούλευε ο Soriani και βομβαρδίστηκε , σκοτώνοντας εκείνον και πολλούς ακόμη εργάτες. Εκείνο το βράδυ, ο Fido πήγε ως συνήθως στη στάση του λεωφορείου, αλλά όταν δεν είδε τον Soriani να αποβιβάζεται, επέστρεψε στο σπίτι. Για τα επόμενα 14 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του, πήγαινε καθημερινά στη στάση την ίδια ώρα περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του. Προς τιμήν του Fido και ως αναγνώριση για την εξαιρετική, μακροχρόνια πίστη του στον ιδιοκτήτη του, ανατέθηκε η δημιουργία ενός αγάλματος που τοποθετήθηκε στην Piazza Dante του Borgo San Lorenzo (στη στάση του λεωφορείου). Το μνημείο αφιερώθηκε στα τέλη του 1957 με παρόντες τη χήρα του Soriani και τον ίδιο τον Fido. Ο Fido πέθανε σε ηλικία 16 ετών, στις 9 Ιουνίου 1958, περιμένοντας πάντα την επιστροφή του Soriani στη στάση του λεωφορείου. Κηδεύτηκε δίπλα στον τάφο του ιδιοκτήτη του στο νεκροταφείο Luco dei Marsi.
– – –
Saihu – Η αυτοθυσία που έσωσε 30 ανθρώπους
H Saihu (όνομα που σημαίνει “μαχόμενη τίγρη”), ήταν μια σκυλίτσα που έζησε στην πόλη Jiujiang της νότιας Κίνας. Στις 28 Νοεμβρίου 2003, ένας σεφ ετοίμαζε το δείπνο για σχεδόν 30 άτομα μια σχολής. Η μυρωδιά του κρέατος προσέλκυσε τέσσερα κουταβάκια και τη μητέρα τους και ο σεφ τους προσέφερε ένα κομμάτι κρέας. Η Saihu, η μητέρα των κουταβιών, εμπόδισε τα κουτάβια να το φάνε και γαβγίζοντας τα κράτησε μακριά από το κρέας. Η συμπεριφορά της ήταν αρκετά περίεργη και συνέχισε να γαβγίζει επίμονα προς το κρέας και τη κατσαρόλα, αλλά δεν της έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Κλαίγοντας και γαβγίζοντας, αφού πλέον είχε σερβιριστεί το φαγητό, τελικά έφαγε το κομμάτι που της είχε δώσει ο σεφ και σε λιγότερο από 10 λεπτά πέθανε με αφόρητους πόνους και σπασμούς. Έντρομοι, οι παρευρισκόμενοι, σταμάτησαν το φαγητό και κάλεσαν την αστυνομία και γιατρό, ο οποίος ανακάλυψε ότι το κρέας ήταν δηλητηριασμένο με ποντικοφάρμακο, αρκετό να σκοτώσει έναν ταύρο. Η ηρωική αυτοθυσία της Saihu έσωσε την ζωή πάνω από 30 ανθρώπων (όλων δηλαδή των παρευρισκομένων) και των κουταβιών της. Στη κηδεία της παρευρέθηκε πολύς κόσμος, μεταξύ των οποίων και όσοι βίωσαν την τραγική της κατάληξη, και ένα άγαλμα στήθηκε προς τιμήν της στον τάφο.
Πηγή: wikipedia
