Σκύλοι που άφησαν εποχή… (μέρος 1ο)
Οι περισσότερες ιστορίες που δίδαξαν αλτρουισμό, πίστη και αφοσίωση γράφτηκαν, όχι από ανθρώπους, αλλά από ζώα, που απέδειξαν την άνευ όρων αγάπη τους για τους δικούς τους ανθρώπους. “Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου” αφήνει πίσω του ιστορίες και θρύλους που μας μαθαίνουν τι σημαίνει αυθεντική αγάπη. Σίγουρα, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλά περισσότερα σκυλιά, που άφησαν και θα αφήσουν την δική τους ιστορία .
Αυτές είναι οι αξιομνημόνευτες ιστορίες 6 σκύλων που άφησαν εποχή…
Barry der Menschenretter – Ο πιο διάσημος Σκύλος Αγίου Βερνάρδου
Ο θρυλικός Barry (1800-1814) υπήρξε σκύλος-διασώστης του ξενώνα Great St Bernard Hospice της Ελβετίας. Έσωσε πάνω από 40 ανθρώπους κατά της διάρκεια της ζωής του και απέκτησε το παρατσούκλι “Menschenretter” που σημαίνει “αυτός που σώζει ανθρώπους” στα γερμανικά. Υπήρξε το πρότυπο της φυλής των σκύλων Αγίου Βερνάρδου (Saint Bernard), που μέχρι τότε ήταν γνωστοί ως Αλπικοί Μολοσσοί ή Λαγωνικά Μπάρι, όνομα που προέκυψε από την παραποίηση της γερμανικής λέξης “baren” που σημαίνει αρκούδα. Ο Μπάρι, έπειτα από 12 χρόνια υπηρεσίας, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στη Βέρνη, υπό την φροντίδα ενός μοναχού. Πέθανε σε ηλικία 14 ετών και το ταριχευμένο σώμα του βρίσκεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βέρνης. Ένα μνημείο προς τιμήν του έχει επίσης στηθεί στην είσοδο του νεκροταφείου κατοικιδίων στο Παρίσι.
– – – – –
Greyfriars Bobby – Ο πιο πιστός σκύλος της Σκωτίας
Ο Bobby (1855-1872), ήταν ένα Σκάι Τερριέ (Skye Terrier), που έγινε διάσημο για την αφοσίωσή του. Όταν ο ιδιοκτήτης του πέθανε αιφνίδια, ο Bobby παρέμεινε δίπλα στον τάφο του για 14 χρόνια, μέχρι το θάνατό του. Θάφτηκε κοντά στην είσοδο του νεκροταφείου, κοντά στον τάφο του ιδιοκτήτη του. Ένα συντριβάνι με ένα μπρούτζινο άγαλμα (σε φυσικές διαστάσεις) του Bobby, στήθηκε προς τιμήν του το 1873 στο Εδιμβούργο, στην περιοχή όπου έζησε. Έχουν γυριστεί αρκετές ταινίες για τη ζωή του και έχει καθιερωθεί ως σύμβολο αφοσίωσης σε όλη τη Σκωτία.
– – – – –
Balto – Ο σωτήρας της πόλης Νομ
Τον Ιανουάριο του 1925, η πόλη Νομ της Αλάσκας υπέστη μια πανδημία που απειλούσε τις ζωές όλων της των κατοίκων. Ο βαρύς χειμώνας και οι θερμοκρασίες των -40oC καθιστούσαν κάθε βοήθεια αδύνατη. Τα αεροπλάνα ήταν καθηλωμένα λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών και η μοναδική πρόσβαση ήταν ένας εμπορικός δρόμος μήκους 1.000 χιλιομέτρων. Με έλκηθρο το ταξίδι θα διαρκούσε περίπου 1 μήνα, χρόνος στον οποίο η πανδημία θα είχε στερήσει ήδη τη ζωή από πολλούς κατοίκους. Ένα τιτάνιος αγώνας σωτηρίας ξεκίνησε στις 27 Ιανουαρίου με 20 οδηγούς ελκήθρων και πάνω από 150 σκυλιά που μοιράστηκαν την διαδρομή και κατάφεραν να φτάσουν στην πόλη 6 ημέρες μετά, με το πολύτιμο φάρμακο. Ο Balto (1919-1933), ένα ασπρόμαυρο Σιβηρικό Χάσκυ (Siberian Husky), ήταν ο σκύλος-οδηγός ελκήθρου που διήνυσε τα τελευταία 90χλμ. μέσα στην νύχτα, μέχρι την πόλη. Ακολούθησε το μονοπάτι, παρά την μηδαμινή ορατότητα, περνώντας μέσα από χιονοθύελλα, στους -31oC και δεν έχασε τον δρόμο του. Ταυτοχρόνως, έσωσε την αποστολή σε μια περιπέτεια στο ποτάμι Τόπκοκ και συνέχισε μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Η Νέα Υόρκη τίμησε τον γενναίο σκύλο με ένα άγαλμά του στο Σέντραλ Πάρκ του Μανχάταν έναν χρόνο μετά τον άθλο του. Όταν πέθανε το 1933, στα 14 του χρόνια πια, το σώμα του ταριχεύτηκε και εκτίθεται έκτοτε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Κλίβελαντ.
Ωστόσο, πίσω από τη φήμη που μονόπλευρα δόθηκε στον Balto, επισκιάστηκαν τόσο o εληθροδρόμος Seppala και o σκύλος-αρχηγός του Togo, όσο και οι υπόλοιπο 18 άνθρωποι και περίπου 150 σκύλοι που έλαβαν μέρος στον αγώνα διάσωσης του Νομ. Μόνο με τη συλλογική τους προσπάθεια κατάφεραν το ακατόρθωτο και κάλυψαν απόσταση περίπου 1.126 χιλιομέτρων σε μόλις 127 ώρες (6 ημέρες), σώζοντας την πόλη Νομ από βέβαιο θάνατο.
– – – – –
Bobbie – Ο Σκύλος Θαύμα
O Bobbie (1921-1927), ένας ημίαιμος σκωτσέζικος ποιμενικός, γνωστός και με το παρατσούκλι “Wonder Dog” (Σκύλος Θαύμα) υπήρξε το απόλυτο παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης στην οικογένειά του. Το καλοκαίρι του 1923, σε μια οικογενειακή εκδρομή στην Ιντιάνα, ο 2 ετών τότε, Bobbie, δέχθηκε επίθεση από 3 σκυλιά και έφυγε τρέχοντας. Για μέρες, η οικογένειά του τον αναζητούσε και συντετριμμένη αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στο Όρεγκον χωρίς αυτόν. Έξι μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1924, ο Bobbie εμφανίστηκε στην πόρτα του σπιτιού φανερά ταλαιπωρημένος, βρόμικος και αδυνατισμένος. Κατάφερε να διασχίσει πάνω από 4.100χλμ μέσα από τα Βραχώδη όρη, ποτάμια και ερήμους μέσα στην παγωνιά του χειμώνα για να επιστρέψει στο σπίτι του. Το 1927, όταν πέθανε, θάφτηκε με μεγάλες τιμές. Μάλιστα, ο τηλεοπτικός αστέρας Ριν Τιν Τιν, ένας Γερμανικός Ποιμενικός (German Shepherd) κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του.
– – – – –
Hachiko – Περιμένοντας το τρένο
O Hachiko (1923-1935), ίσως είναι το πιο διάσημο Ακίτα (Akita) όλων των εποχών. Σύμβολο πίστης και αφοσίωσης στον ιδιοκτήτη του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του τη ζωή. Ο Hachiko, σε ηλικία 2 μηνών υιοθετήθηκε από τον Χιντεσάμπουρο Ουένο, έναν καθηγητή πανεπιστημίου που εργαζόταν στο Τόκυο. Οι δύο τους ήταν αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Ο Hachiko, επέστρεφε σπίτι και το απόγευμα ξαναπήγαινε στον σταθμό να υποδεχθεί τον καθηγητή. Το Μάιο του 1925, ο Hachiko περίμενε τον καθηγητή να επιστρέψει, αλλά εκείνος δεν γύρισε ποτέ. Κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Hachiko συνέχισε να πηγαίνει κάθε μέρα στον σταθμό περιμένοντας τον καθηγητή, για τα υπόλοιπα 10 χρόνια της ζωής του. Προς τιμήν του στήθηκε ένα άγαλμα στον σταθμό και κάθε χρόνο, στις 8 Μαϊου, χιλιάδες άνθρωποι τιμούν την αφοσίωσή του καταθέτοντας στεφάνια.
– – – – –
Gelert – Ο φύλακας άγγελος
O Gelert ήταν ένας πολύ θαρραλέος και θρυλικός Iρλανδικός Λυκοθήρας (Ιrish Wolfhound) που έζησε στο χωριό Beddgelert της Ουαλίας. Σύμφωνα με το μύθο, ο βασιλιάς Llywelyn της Ουαλίας, επέστρεψε ένα βράδυ σπίτι του βρίσκοντας την κούνια του γιου του αναποδογυρισμένη, και το μωρό να λείπει. Ο Gelert καθόταν κοντά στην κούνια γεμάτος αίματα. Ο βασιλιάς σκεπτόμενος ότι ο σκύλος είχε σκοτώσει και κατασπαράξει το βρέφος, έβγαλε το σπαθί του και τον σκότωσε. Το ουρλιαχτό του σκύλου, καθώς ξεψυχούσε, απαντήθηκε από το κλάμα του μωρού κάτω από την αναποδογυρισμένη κούνια. Σηκώνοντας την κούνια, ο βασιλιάς αντίκρισε τον γιο του σώο και αβλαβή και λίγο πιο δίπλα βρισκόταν το σώμα ενός νεκρού λύκου. Ο λύκος είχε μπει μέσα στο σπίτι και ο Gelert είχε παλέψει ηρωικά μαζί του, προστατεύοντας τον κληρονόμο του βασιλιά. Ο Llywelyn, έθαψε τον Gelert με μεγάλες τιμές, αλλά ο ίδιος νιώθοντας τύψεις για το υπόλοιπο της ζωής του, δεν χαμογέλασε ποτέ ξανά. Ο θρύλος του Gelert υπήρξε αφορμή για πολλά ποιήματα, διηγήματα ακόμη και μύθους που εξυμνούν την γενναιότητα και αφοσίωσή του..
Πηγή: wikipedia
