Το μπαγιάτικο κουλούρι

Ο Βαγγέλης ο απατεώνας, όπως ήταν γνωστός στη πιάτσα, ήταν ένας συνειδητοποιημένα ακαμάτης άνθρωπος. Τεμπέλης κι ανεπρόκοπος εκ πεποιθήσεως, ζούσε μια παρασιτική ζωή δίπλα σε συγγενείς που απομυζούσε κανονικά και κοντά σε ανθρώπους που δεν τον είχαν πάρει ακόμη χαμπάρι. Η απάτη είχε γίνει δεύτερη φύση του και όλοι έλεγαν πως αν δεν ήταν τόσο ψιλικατζής, θα βρισκόταν ήδη πίσω από τα κάγκελα.

Από ένα καπρίτσιο της τύχης όμως, αυτός ο άνθρωπος που δεν ήξερε τι σημαίνει δουλειά, κληρονόμησε έναν οίκο ευγηρίας που του απέφερε σημαντικά κέρδη και άνετη διέξοδο στο βιοποριστικό του πρόβλημα. Ο Βαγγέλης, μέσα στη θολούρα του μυαλού του, είχε τουλάχιστον τη σοφία να μην αλλάξει το επιτελείο που διηύθυνε επιτυχημένα τόσα χρόνια τον οίκο. Η μόνη παρέμβαση του ήταν η αλλαγή ονόματος στην ταμπέλα της επιχείρησης. Στο εξής, σε μια κομψή επιγραφή που κάλυπτε όλη την μετώπη της καλαίσθητης μονοκατοικίας έγραφε: «Καλωσήρθατε στο Μπαγιάτικο Κουλούρι». Ο Βαγγέλης είχε βρει πολύ αστείο τον τίτλο και πολύ ταιριαστό με το περιεχόμενο του κτιρίου.

Οι ένοικοι και οι εργαζόμενοι στον οίκο δε γέλασαν καθόλου με την αλλαγή αυτή, αντίθετα τη θεώρησαν προσβλητική και ταπεινωτική αλλά δε θέλησαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Όσο δεν άλλαζε η καθημερινότητα τους, δεν έβρισκαν σκόπιμες τις αντιδράσεις, φοβούμενοι τις διαθέσεις του νέου ιδιοκτήτη. Αλλά ήξεραν ότι για κάτι τέτοιους πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…
Ο Βαγγέλης είχε διαμορφώσει το και δικό του γραφείο όπου άραζε με την ησυχία του και έπαιζε ηλεκτρονικό τζόγο. Καμιά φορά, μετά το φαγητό, τον έπαιρνε ο ύπνος στην πολυθρόνα που είχε αγοράσει γι αυτόν το σκοπό. Με τα γεροντάκια δεν είχε παρε δώσε. Μόλις διασταυρωνόταν ο δρόμος του με κανένα παππουδάκι, κοιτούσε περιφρονητικά στην άλλη μεριά και έκανε «πφφφφ!» γιατί του μύριζε «γεροντίλα».

Αρχές Δεκεμβρίου έριξε το πρώτο χιόνι. Το «Μπαγιάτικο Κουλούρι» άσπρισε για τα καλά και τα γερόντια, σα μικρά παιδιά, χαχάνιζαν πίσω από τις τζαμαρίες στις αίθουσες που σκότωναν τον άπειρο ελεύθερο χρόνο τους, παίζοντας χαρτιά και τόμπολα. Τελευταία, είχε προστεθεί στην παρέα και ένα ζευγαράκι από δυο γατούλες που είχαν βρεθεί στον κήπο του Οίκου και τις είχαν όλοι από κοινού υιοθετήσει, κρυφά από τον ιδιοκτήτη που σιχαινόταν τα ζώα περισσότερο κι από τους γέρους. Η Σάμπα και ο Λουκουμάς ήταν δυο κατάμαυρα γατιά με κίτρινα λαμπερά και διαπεραστικά μάτια, που αν δεν είχες εξοικειωθεί με την παρουσία τους, σου έκοβαν τα ήπατα όπως πετάγονταν σαν φαντάσματα με αναπάντεχα σπρίντ επάνω στα χαλιά, στα έπιπλα, ακόμα και στους τοίχους.
Ένα σκοτεινό και συννεφιασμένο απόγευμα, στο κεντρικό καθιστικό, εξελισσόταν μια άτυπη συνέλευση των ενοίκων. Τα γεροντάκια συζητούσαν χαμηλόφωνα το κυρίαρχο θέμα της περιόδου: τις εκδηλώσεις που διοργάνωνε κάθε χρόνο ο οίκος ευγηρίας για να διασκεδάσουν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Εποχή είχαν αφήσει τα γλέντια με τραγουδιστές και χορευτικά συγκροτήματα που έρχονταν να διασκεδάσουν τους ηλικιωμένους με τη ζωηρή καρδιά και τους επισκέπτες τους. Φέτος, στις μαζώξεις, θα λάμβαναν μέρος και οι δύο γατούλες που πηδούσαν από αγκαλιά σε αγκαλιά απολαμβάνοντας περίσσια αγάπη από τους αγαπημένους τους. Το περίεργο ήταν πως πλησίαζες κοντά, ένιωθες ότι γερόντια και γάτες συνωμοτούσαν και αντάλλασσαν γνώμες και απόψεις σε μια γλώσσα ακατανόητη για όλους, εκτός από τους ίδιους.

Λίγες ημέρες αργότερα το προσωπικό στόλισε το κτίριο και ευωδίασε ο τόπος Χριστουγεννιάτικη προσμονή. Η χαρά σκαρφάλωνε στα κλαδιά του Χριστουγενιάτικου δέντρου σα γιρλάντα και άφηνε τα χρυσά της φιλιά πάνω σε γυαλιστερές μπάλες και πολύχρωμα λαμπάκια. Δεν υπήρχε χώρος για στεναχώρια και μελαγχολία σε αυτό το γηροκομείο. Οι δύο γάτες επιθεωρούσαν διακριτικά το στολισμό δοκιμάζοντας τις αντοχές των υπαλλήλων που έτρεχαν να προλάβουν όλες τις δουλειές, όσο αυτές έμπλεκαν στα πόδια τους.

Ο Βαγγέλης δε θα καταλάβαινε ότι είχαν μπει σε γιορτινή περίοδο, αν οι πλατφόρμες του ηλεκτρονικού τζόγου δεν έβαζαν γιορτινό φόντο. Ένα μεσημέρι λοιπόν, λίγο πριν το καθημερινό του παιχνίδι, ένας χτύπος στην πόρτα του διέκοψε τη συγκέντρωση. «Εμπρός!», μούγκρισε τσατισμένος. Η πόρτα άνοιξε ελαφρά και μια επιτροπή από γεροντάκια μαζί με μέλη του προσωπικού μπήκαν, σχεδόν ντροπαλά, στο γραφείο.

«Κύριε Βαγγέλη», πήρε το λόγο ο διευθυντής του οίκου, «κάθε χρόνο, παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιά κάνουμε μια μεγάλη γιορτή με καλεσμένους φίλους και συγγενείς και ανταλλάσσουμε δώρα. Υπάρχει ένα κονδύλι γι αυτό το λόγο που το χρησιμοποιούμε μόνο γι αυτό το σκοπό. Αυτό συμβαίνει από την ίδρυση του οίκου μας ανελλιπώς , χωρίς καμία διακοπή. Χρειαζόμαστε την δική σας εξουσιοδότηση όμως, για να εκταμιεύσουμε και να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ποσό.» Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν να οικειοποιηθεί ο Βαγγέλης το Χριστουγεννιάτικο κονδύλι για το οποίο είχε άγνοια πρωτύτερα και να αφήσει τη διοίκηση χωρίς χρήματα για τις εορταστικές εκδηλώσεις. Οι γιορτές θα περνούσαν σαν συνηθισμένες ημέρες με φακές, ρύζι με κοτόπουλο και μακαρόνια με κιμά, χωρίς δώρα χωρίς τραγούδια, χωρίς χαρά….

Ναι καλά!!! Υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο έστεκε σαν λυπημένος κομήτης που έχασε το δρόμο του. Αν μπορούσε θα είχε ξεστολιστεί από μόνο του. Σκοτάδι και τρομερή καταιγίδα έξω, ημίφως μέσα, τα παππούδια στα δωμάτια τους ούτε ανάσα ούτε ψίθυρος δεν ακουγόταν. Κανένα δώρο κάτω από τα κλαδιά, κανένα τραγούδι , τίποτα. Η Σάμπα σκαρφάλωσε στο αστέρι της κορυφής και ο Λουκουμάς ακολούθησε. Βολεύτηκαν στα φουντωτά κλαδιά του δέντρου και είπαν να ρίξουν έναν υπνάκο στα μαλακά. Εντωμεταξύ ο Βαγγέλης μπήκε σα σίφουνας βροντώντας την εξώπορτα. Έξω φυσούσε δαιμονισμένα και το μυαλό του είχε τρελαθεί από τους απόκοσμους ήχους της θύελλας που τον συνόδευαν μέχρι να μπει στο κτίριο. Επιπλέον, τον βασάνιζε η ιδέα ότι κάποιος τον ακολουθούσε αλλά ίσως ήταν ο αέρας που κόντευε να τον ρίξει κάτω. Στηρίχτηκε στον τοίχο φοβισμένος να πάρει μια ανάσα αλλά οι σκιές απέναντί του σχημάτιζαν έναν αλλόκοτο στρατό από φαντάσματα. Και τότε συνειδητοποίησε ότι ο τρόμος είχε ξεκινήσει από την ημέρα που είχε κατασπαταλήσει το Χριστουγεννιάτικο κονδύλι και κορυφωνόταν όσο πλησίαζαν οι γιορτές.

Πήρε βαθιές ανάσες και με γρήγορο βήμα κατευθύνθηκε στο γραφείο του περνώντας εμπρός από το λυπημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο που ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, κουνήθηκε, σείστηκε, τραντάχτηκε σαν επίκεντρο κάποιου κοσμικού σεισμού και ξέρασε τελικά δυο μαύρους δαίμονες με κίτρινα πυρετικά μάτια και ένα τομάρι γεμάτο από όρθιες κατάμαυρες τρίχες σαν μυτερά αγκάθια προϊστορικών τεράτων.

Οι δαίμονες τον καβάλησαν στους ώμους, γαντζώθηκαν με τα κοφτερά τους νύχια στο σακάκι του και επιχείρησαν να του κρύψουν το φως καλύπτοντας τα μάτια του με τις πλατιές σατανικές ουρές τους. Τσιρίδες ακούστηκαν και κραυγές που έκοψαν το αίμα σε όποιον ήταν ξύπνιος εκείνη την ώρα. Μέχρι να έρθει βοήθεια, τόσο ξαφνικά όσο είχαν εμφανιστεί, οι δαίμονες απαγκιστρώθηκαν από τους ώμους του και εξαφανίστηκαν στο σκοτάδι, αφήνοντας τον άνδρα ημιλιπόθυμο από την ταραχή του. Οι ηλικιωμένοι ένοικοι που πετάχτηκαν έντρομοι στους διαδρόμους, είδαν τη Σάμπα και τον Λουκουμά να τρέχουν σαν παλαβοί καλικάντζαροι προς την κουζίνα, σκουντουφλώντας στα έπιπλα αλλά και μεταξύ τους από τα τρελά γέλια.

Την επόμενη ημέρα, πρωί πρωί, ο Βαγγέλης κάλεσε το διευθυντή και του έδωσε έναν χοντρό φάκελο στα χέρια. «Τελικά δεν είναι καλή ιδέα να μη γιορτάσουμε φέτος. Θα είναι γρουσουζιά για όλους μας», είπε με ένα στραβό χαμόγελο. Ο διευθυντής πήρε το φάκελο πριν αλλάξει γνώμη ο ιδιοκτήτης και αφού τον ευχαρίστησε, έτρεξε να οργανώσει την κούρσα για να προλάβουν την Παραμονή των Χριστουγέννων. Ο Βαγγέλης έγειρε στην πολυθρόνα του κι έκλεισε τα μάτια ικανοποιημένος από την μεγαλοσύνη του. Πίσω από τα βλέφαρα του φανταζόταν δυο μαύρους τριχωτούς σατανάδες να τον διαβεβαιώνουν ότι η καλή του πράξη τους είχε τρομάξει και είχαν λακίσει μακριά.

Έξω από την πόρτα του Βαγγέλη δύο ζευγάρια κίτρινα μάτια είχαν δακρύσει από τα γέλια και μαζί τους όλοι οι ηλικιωμένοι μπαγαπόντηδες του Μπαγιάτικου Κουλουριού, που ετοιμάζονταν για το καλύτερο πάρτυ της χρονιάς!