Κυνολογίες κάτω από τα αστέρια
«Θα ένιωθα το θυμό σου, τον πόνο σου, τη θλίψη σου και θα μοιραζόμουν το φορτίο σου . Θα χόρταινα χαρά από τα μάτια σου, απλά να σε κοιτώ να υπάρχεις δίπλα μου ή έστω κάπου μακριά μου, αλλά να ξέρω ότι δε θα στερηθώ την αγκαλιά σου για πολύ. Θα έκανα υπομονή στην πείνα, στο κρύο και στο φόβο, αν ήξερα ότι εσύ έχεις περισσότερη ανάγκη από εμένα. Θα συγχωρούσα ακόμα και τα νεύρα που, ίσως, ξεσπούσες επάνω μου, κατά λάθος, μια άτυχη στιγμή. Θα χόρταινα με τη μπουκιά που σου περίσσεψε και θα κοιμόμουν επάνω σε καρφιά, αν μου ζητούσες να το κάνω. Θα έμπαινα εμπόδιο στο χέρι που θα άπλωνε για να σου κάνει κακό και θα γαβγιζα, θα γάβγιζα , θα γάβγιζα, μέχρι ο Θεός να μου έδινε φωνή ανθρώπινη για να ουρλιάζω και να με καταλαβαίνουν όλοι γύρω σου.
Μα πάνω από όλα …..»
«Ρούλη, πάλι έχεις έμπνευση;»
«Μόκα μακριά μου, είσαι ψηλή για τα γούστα μου.»
«Έλα Ρούλη δεν πρόκειται να σου γρυλλίσω, μη φεύγεις. Για πες μου, σε ποιον μιλάς;»
«Θα με κοροιδέψεις …Δε σου λέω»
«Έλα μικρό και παλαβό μου ποιντεράκι. Μπορεί να είμαι ποιμενικός Κεντρικής Ασίας αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω ευαισθησίες. Κι αν καμια φορά σε αγριεύω μην τρομάζεις, απλά κάνω πρόβα τη φωνή μου, για το πως θα προστατεύω την οικογένειά μου, αν ποτέ με υιοθετήσουν.»
«Κι εσύ το ονειρεύεσαι αυτό, Μόκα; Άρα δε θα με κοροιδέψεις που κι εγώ αυτό ονειρεύομαι….»
«Όχι δε θα σε κοροιδέψω Ρούλη. Όλοι εδώ το ίδιο σκεφτόμαστε και ευχόμαστε. Ένα σπίτι όπου θα μας αγαπούν πολύ και θα μας προσέχουν και θα μας επιτρέπουν να δείχνουμε την αφοσίωσή μας»
«Μήπως όμως αυτό είναι προδοσία προς τους καλούς ανθρώπους που μας φροντίζουν;»
«Αχ βρε Ρούλη, πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά για τους αγαπημένους μας; Να μας δουν στα σπίτια μας θέλουν και να είναι ήσυχοι ότι μας αγαπούν και είμαστε ασφαλείς και υγιείς.»
«Υγιείς? Ουπς!»
«Υγιείς. Ναι, ούπς. Όντως .Δεν έπρεπε να το πω αυτό , Ρούλη .»
«Δεν έπρεπε να το πεις αυτό, Μοκα μου…»
«Δεν είμαστε εντελώς υγιείς…»
«Όχι. Αυτό το καταραμένο καλαζάρ που ακόμα κι αν το έχεις νικήσει , ακόμα κι αν το έχεις βγάλει από πάνω σου, σε κυνηγάει σαν κατάρα και δε σε αφήνει να ελπίσεις , να ζήσεις. Να ζήσεις ρε Μόκα, να ζήσεις ρε Μόκα….»
«Ελα Ρούλη μην κλαίς…Αυτό το καταραμένο καλαζάρ έγινε η αιτία που καταλάβαμε τι είναι η αγάπη. Ευλογημένο καλαζάρ να λες , που αν δεν αρρωσταίναμε, εγώ θα φύλαγα τα βουνά και θα έτρωγα ένα κομμάτι μουχλιασμένο ψωμί κάθε δυο ημέρες κι εσύ θα κατέληγες με μια σφαίρα στο κεφάλι, όταν θα γερνούσες και δε θα μπορούσες να κυνηγήσεις πια»
«Πώς γίνεται να μην κλαις ποτέ εσύ; Είσαι τόσο δυνατή όσο φαίνεσαι ή μας κάνεις το βαρύ πεπόνι;»
«Εγώ πέρασα απέναντι Ρουλάκο.Πέρασα και επέστρεψα. Κι αυτό μου έδωσε την ικανότητα να αγαπώ δυο φορές, να μη σου πω και τρεις. Και να αντέχω. Γι αυτό έλα εδώ και κοίτα με στα μάτια. Έλα, θα σκύψω λίγο να με φτάνεις. Με κοιτάς; Ναι, με κοιτάς. Άκου τώρα αυτά που θα σου πω…Να ελπίζεις μικρό μου παλαβόσκυλο. Κάποιος θα σε αγαπήσει , είναι σίγουρο αυτό. Κάποιος θα ξετρελαθεί με τα αέρινα αυτιά σου και την ουρά σου που δέρνει αλύπητα τον αέρα. Και τότε θα πας στο σπίτι σου και θα έχεις δικό σου ένα ολόκληρο στρώμα , να μασουλάς. Και δε θα έχεις εμένα να σε φοβίζω μερικές φορές ή το Σταύρο να σε ζαλίζει ή καινούριους συντρόφους, που θα πρέπει να τους μάθεις και να σε μάθουν και να συμπαθηθείτε οπωσδήποτε, γιατί θα ζείτε μαζί αναγκαστικά»
«Λές Μόκα;»
«Λέω Ρούλη. Ίσως και για μένα ακόμη, παρά το τεράστιο σώμα μου και το καλαζάρ μου, υπάρχει ελπίδα. Αλλά για πες μου τώρα, σε ποιον μιλούσες όταν σε διέκοψα;»
«Να, ένα από τα κορίτσια μας θα συνεργαστεί με ένα site και θα στέλνει ιστοριούλες για δημοσίευση, οπότε είπα να βοηθήσω και να της πω να γράψει πώς αισθανόμαστε εμείς για τους ανθρώπους μας.»
«Ρούλη, αυτό είναι υπέροχο. Είσαι σχεδόν ένας σκυλολογοτέχνης.»
«Με κοροιδεύεις Μόκα;»
«Όχι Ρούλη, σε αγαπώ πολύ»
«Κι εγώ σε αγαπώ… τερατούλα μου»
«Μην παραγνωριζόμαστε μικρέ!»
«Οκ ελήφθη!»
«Κι αν με λυπόταν ο Θεός, θα μου έδινε δυο χέρια να γράψω πόσο σε αγαπώ, εσένα που με άφησες επειδή αρρώστησα……»
| Το κείμενο υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται η δημοσίευση μέρους ή του συνόλου της ιστορίας χωρίς αναφορά στην πηγή. |
H Μόκα και ο Ρούλης έχουν βρει πλέον το παντοτινό τους σπίτι
και εύχονται κάθε αδεσποτάκι να αποκτήσει κάποια μέρα τη δική του οικογένεια…
