Γιορτινό σκασιαρχείο

H Μπίμπι γεννήθηκε τυχερή. Από τότε που άνοιξε τα μάτια της μέσα σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, δεν έμεινε ούτε στιγμή νηστική και απροστάτευτη. Κάποιοι άνθρωποι νοιάστηκαν κι ένας- ένας, όλη η οικογένεια έφυγε από χαλάσματα και βρήκαν τα καλύτερα σπίτια. Έτσι, η Μπίμπι κατέληξε παιδί της πόλης. Έμενε σε ένα πολύ όμορφο σπιτάκι μαζί με το ζευγάρι που την είχε υιοθετήσει και το παιδάκι που είχε προστεθεί στην οικογένεια δυο χρόνια αργότερα. Ο Πέτρος και η Βασιλική την αγαπούσαν πολύ και την πρόσεχαν σαν τα μάτια τους αλλά και η ίδια αισθανόταν ότι η οικογένειά της ήταν όλος ο κόσμος κι ακόμα περισσότερα.

Ο μικρός κήπος του σπιτιού ήταν το αγαπημένο της στέκι. Καθισμένη στο μαλακό μαξιλάρι της, χάζευε ανάμεσα στα λουλούδια και τις πρασινάδες τον έξω κόσμο και τους δίποδους και τετράποδους περαστικούς. Ποτέ δε θέλησε να το σκάσει, οι βόλτες που την πήγαιναν της έφταναν και της περίσσευαν, ό, τι είχε της έφτανε και της περίσσευε. Έτσι τουλάχιστον συνέβαινε τα δύο χρόνια που ήταν στο σπίτι της, γιατί τον τελευταίο καιρό κάτι είχε αλλάξει. Η Μπίμπι με το ζόρι έμπαινε πια μέσα και – πράγμα ασυνήθιστο για ένα τόσο καθαρό ζωάκι- συχνά πυκνά έπιαναν δυσάρεστες μυρωδιές επάνω της. Το μυστήριο λύθηκε ένα βράδυ που ο Πέτρος με τη Βασιλική γύριζαν από ένα περίπατο στη Χριστουγεννιάτικη πόλη.

Και να πώς έγιναν τα πράγματα….

Γιορτινές ημέρες, παντού χαρούμενα πρόσωπα. Ακόμη και η μιζέρια των καθ’ έξιν μουρτζούφληδων, ελαχιστοποιημένη από τη εορταστική ατμόσφαιρα, είχε απορροφηθεί από την χρωματιστή πανδαισία και τη λαμπερή άλω της φωτισμένης πλατείας. Μυρωδιές από βούτυρο, ζάχαρη και κανέλα, πλημμύριζαν τον πεζόδρομο με το παλιό ζαχαροπλαστείο και τον φούρνο της γειτονιάς και οι περαστικοί γελούσαν κι έτρεχαν να προμηθευτούν τα νόστιμα και τα γυαλιστερά, τα απαραίτητα και μη, των εορτών. Η Βασιλική, με το παιδάκι της να της κρατά σφιχτά το χέρι και τον αγαπημένο της άντρα δίπλα της, μακάριζε την τύχη τους. Ήταν όλοι υγιείς, δεν ήταν πλούσιοι αλλά δεν στερούνταν βασικά πράγματα και πάνω από όλα, ήταν αγαπημένοι. Ο Πέτρος, σα να είχε διαβάσει τις σκέψεις της Βασιλικής, την αγκάλιασε από τους ώμους και αφέθηκε να παρασυρθεί από τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα της γιορτινής πόλης.

Όταν έφτασαν στο σπίτι όμως, τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη που γκρέμισε την καλή τους διάθεση: η Μπίμπι έλειπε. Έψαξαν μάταια παντού, στον κήπο και μέσα στο σπίτι, αλλά εκτός από την απουσία της μικρής ήρθαν αντιμέτωποι και με μια κουζίνα άνω κάτω, γεγονός παράξενο και ανησυχητικό. Το τραπεζομάντιλο τραβηγμένο, οι πιατέλες με τα κουλουράκια, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες στο πάτωμα και , παντού μα παντού, καρύδια, μέλι και ζάχαρη άχνη. Η Βασιλική, κρύβοντας την αναστάτωσή της, προσπάθησε να ηρεμήσει το παιδάκι της που είχε αρχίσει να κλαίει και ξεκίνησε να μαζεύει τα ασυμμάζευτα, ενώ ο Πέτρος, έτρεξε έξω να ψάξει τη Μπίμπι.

Κάμποσες ημέρες νωρίτερα….

Η Μπίμπη καθισμένη στο μαλακό μαξιλαράκι της, χάζευε ανέμελη τους περαστικούς έξω από φράχτη του σπιτιού. Ξαφνικά κι από το πουθενά, εμφανίστηκε μπροστά της ένας πανύψηλος σκύλος με κόκαλα που πετάγονταν από τα πλευρά του σαν μεσαιωνικά τόξα, ταλαίπωρος, ελεεινά βρώμικος και πεινασμένος. «Τρως καλά κοριτσάκι», είπε στην Μπίμπι, χώνοντας τη μουσούδα του ανάμεσα από τα ξύλα του φράχτη, «βλέπω τα καπούλια σου γεμάτα. Τα δικά μου έχουν εξαφανιστεί. Αν με χαϊδέψει κανείς θα τρυπήσει τα χέρια του με τα κόκαλα μου. Ευτυχώς που δεν με αγγίζει κανείς, λέω. Μήπως περισσεύει τίποτα να μασουλήσω; Α, και για να ξεχνάμε τους τρόπους μας, με λένε Αντουανέτα». Η Μπίμπι όμως, κατατρομαγμένη, με έναν πήδο εξαφανίστηκε μέσα στο σπίτι και ξαναβγήκε το απόγευμα, όταν ήταν σίγουρη ότι ο σκύλαρος θα είχε εξαφανιστεί. Η Αντουανέτα όμως δεν είχε σκοπό να τα παρατήσει τόσο γρήγορα. Όταν η Μπίμπι σκαρφάλωσε στο μαξιλαράκι της, εμφανίστηκε πάλι σα θλιβερό κατάλοιπε μιας παλιάς καλής ζωής. «Γιατί ρε σπόρε έφυγες; Φοβήθηκες μη σε τρυπήσω με τα πλευρά μου ή μήπως νόμισες ότι θα σε κάνω μεζεδάκι στα φοβερά μου σαγόνια; Ε, λοιπόν όχι! Είμαι χορτασμένη και δε θα σε φάω…Χαχαχαχχα!!! Τι λέω!! Κι εγώ γελάω με τα αστεία που πετάω! Κανένα κουλουράκι για επιδόρπιο υπάρχει καλή μου; Τα αλμυρά που έχω φάει μου έφεραν λιγούρα. Χαχαχαχα!!!»

Η Μπίμπι, βλέποντας την ξελιγωμένη Αντουανέτα να κοιτά το μπισκότο της και να της τρέχουν τα σάλια, ντράπηκε για τη συμπεριφορά της. «Με λένε Μπίμπι, συγγνώμη για πριν. Μου έχουν πει να μη μιλώ με αγνώστους αλλά εσύ είσαι πολύ καλή. Πάρε το μπισκοτάκι μου και πάω να σου φέρω κι άλλο», είπε η Μπίμπι και εξαφανίστηκε για λίγο στα ενδότερα του σπιτιού.

Έτσι γεννήθηκε μια φιλία και σιγά σιγά το μπισκοτάκι έγινε κοκαλάκι και φρατζόλα ψωμί και οτιδήποτε μπορούσε η Μπίμπι να περάσει ανάμεσα από τα φυτά και τα ξύλα του φράχτη. Μέχρι την ημέρα που η Αντουανέτα ξενύχτησε για να σκάψει ένα πέρασμα στο φράχτη, για να βγαίνει η φίλη της και να πηγαίνουν στα κρυφά βόλτες. Έτσι λοιπόν, όταν η οικογένεια έβγαινε βόλτα και ήθελαν να την πάρουν μαζί, η Μπίμπι προσποιούνταν ότι δεν είχε διάθεση να τους συνοδεύσει κι έμενε στο σπίτι. Όταν έφευγαν όλοι, γλιστρούσε από το πορτάκι , έβγαινε στην αυλή κι από εκεί μαζί με τη σκελετωμένη φίλη της, σουλατσάριζαν σε δρόμους που η Μπίμπι δεν είχε ξαναπερπατήσει. Η Αντουανέτα «καθάριζε» σε χρόνο ρεκόρ, όταν κάποιο άλλο σκυλί προσπαθούσε να τη φοβερίσει τη μικρόσωμη φίλη της. Παρά το ξελιγωμένο της σώμα, οι δυνάμεις της δεν την είχαν εγκαταλείψει. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι η Μπίμπι πλέον τάιζε κανονικά την φίλη της. Ό,τι φαγώσιμο έβρισκε της το πρόσφερε κι έτσι, η Αντουανέτα, είχε αρχίσει να παίρνει λίγο τα πάνω της. Μέρα με τη μέρα η Μπίμπι δενόταν περισσότερο με τη φίλη της και όσο μάθαινε τις περιπέτειες και τα βάσανα της, ένιωθε τυχερή για την οικογένεια που η ίδια είχε. Παράλληλα όμως λυπόταν για την Αντουανέτα που απολάμβανε, μόνο ό,τι περίσσευε από τη δική της καλοζωία.

Αναζητώντας τη Μπίμπι

Ο Πέτρος, αλαφιασμένος, αναζητούσε τη Μπίμπι σε όλη την περιοχή που συνήθιζαν να περπατούν μαζί. Την καλούσε με όνομά της δυνατά, αγνοώντας τους περαστικούς που τον κοιτούσαν σαν τρελό, και παρακαλούσε για ένα θαύμα. Πού ήταν το κοριτσάκι του; Κι αν κινδύνευε;Παλαβωμένος από την αγωνία ούτε που κοίταζε που πατούσε κι έτσι σκόνταψε σε μια ανασηκωμένη πλάκα του πεζοδρομίου και βρέθηκε φαρδύς πλατύς πάνω σε ένα καρότσι μικροπωλητή, άδειο από εμπορεύματα και σκεπασμένο με μουσαμάδες. Ο θόρυβος έκανε κάμποσα κεφάλια να γυρίσουν και ένα σύμπλεγμα από δυο σκυλιά που κοιμόντουσαν ειρηνικά κάτω από το καρότσι , να πεταχτούν στο αέρα. «Μπίμπι!!!» φώναξε ο Πέτρος , παραβλέποντας το καρούμπαλο στο κεφάλι του που φούσκωνε ήδη. Η Μπίμπι, σα βρεγμένη γάτα, πλησίασε το αφεντικό της ενώ η Αντουανέτα απομακρυνόταν διακριτικά. Αλλά όχι για πολύ…Η Μπίμπι, λίγο πριν πέσει στην αγκαλιά του Πέτρου, έκανε στροφή κι έτρεξε πίσω προς την Αντουανέτα. Με μια αστραπιαία κίνηση τη βούτηξε από την ουρά κι άρχισε να την τραβολογάει προς το μέρος του μπαμπά της. Ο Πέτρος , με το στόμα ανοιχτό, παρακολουθούσε την αγωνιώδη προσπάθεια της Μπίμπι να σύρει την Αντουανέτα και θυμήθηκε αυτό το κακόμοιρο σκυλί που κάποιες φορές το είχε πάρει το μάτι του να κρύβεται στις σκιές, σα φάντασμα. Η Μπίμπι, με δύναμη αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους της, ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε την παράξενη αυτή διελκυστίνδα γιατί είχε την αγάπη για βοηθό και η αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπο να νικά.

Παραμονή Χριστουγέννων και στο σπίτι βασιλεύει η χαρά. Ο Πέτρος και η Βασιλική καμαρώνουν το παιδάκι τους που λάμπει σαν το ομορφότερο στολίδι του σπιτιού τους. Η Μπίμπι λάμπει κι αυτή από ευτυχία και η Αντουανέτα, αθόρυβη και με καρδιά έτοιμη να σπάσει από ευγνωμοσύνη, δεν ανασαίνει καν , από φόβο μην ενοχλήσει και της δείξουν την πόρτα της εξόδου.

Όταν πια έχει συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας, είναι ένας τεράστιος γεροδεμένος σκύλος που με ένα παιδάκι στην πλάτη, βολτάρει ξέγνοιαστα στο θαυμαστό κόσμο κήπου. Τα επόμενα Χριστούγεννα είναι ήσυχη ότι θα έχει κι αυτή το δικό της δώρο κάτω από το δέντρο.