Αδελφική αγάπη

Η μεγάλη μου αδερφή με είχε μονάκριβο, ένας και μοναδικός της είχε απομείνει από την κάποτε μεγάλη οικογένεια μας. Με φρόντιζε σαν παιδί της και κρατούσε μακριά μου κάθε κακό. Με όλα τα μεγάλα σκυλιά είχε κάνει ειρήνη για να εξασφαλίσει ότι δε θα με πείραζαν, όπου ειρήνη σήμαινε να τρώω εγώ όταν υπήρχε φαγητό, να τρώνε οι μεγάλοι και όταν περίσσευε να τρώει κι αυτή. Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν πάντα κάτι περίσσευε και για αυτήν, δεν ήταν όλα τα μεγάλα σκυλιά μοναχοφάηδες. Εξάλλου με αγαπούσαν όλοι, εντός κι εκτός αγέλης, γιατί ήμουν μεγάλη φάτσα, όπως έλεγαν οι άνθρωποι που μας έφερναν κάποιες φορές φαγητό.

Η αδερφή μου για εμένα, ήταν, όπως η μάνα σου για εσένα. Προστασία, ασφάλεια, ζεστασιά κι ένας απύθμενος ωκεανός αγάπης. Παιχνίδι, διασκέδαση αλλά και αυστηρό μάλωμα όταν το παράκανα μερικές φορές. Πάνω απ’ όλα όμως ένα μαλακό μαξιλαράκι το βράδυ, όταν κουλουριαζόμουν δίπλα της για να βολευτώ και να ζεσταθώ, πάνω στην άδεια μερικές φορές κοιλιά της. Όνειρά γλυκά αδερφούλη….Όνειρα γλυκά αδερφή μου. Όνειρα γλυκά αδερφή μου εκεί στον Παράδεισο, όνειρα γλυκά ανάμεσα στα σύννεφα. Καλά τρεχαλητά ανάμεσα στους καταρράκτες της βροχής που πια δε σε παγώνουν. Όνειρα γλυκά στα πράσινα λιβάδια, στις ανηφόρες και τις κατηφόρες του μακρινού ορίζοντα, εκεί που δεν πυροβολούν τα άρρωστα κορμιά μας, εκεί που δεν έχουμε ανάγκη την ελεημοσύνη του καθενός. Όνειρα γλυκά αδερφή μου, εκεί που το δηλητήριο απλά σου γαργαλά τη μύτη και φτερνίζεσαι αστεράκια, κι όλοι γελούν μαζί σου. Όνειρα γλυκά ψυχή μου αγαπημένη, ανάμεσα στα ολόλευκα φτερά της αγάπης που γίναν πιο λευκά, από τότε που σε σκέπασαν.

Αυτός που σε τάισε θάνατο ποτέ δε θα μάθει, ζωντανός ή νεκρός, πόσο ανάλαφρη και χαρούμενη είναι η αθώα ψυχή, γιατί έχει επιλέξει να σέρνει την περιττή του ύπαρξη στην χωματερή του μίσους. Άνθρωπος γυμνός, ξεριζωμένος, αρνητής της ίδιας του της φύσης, κομιστής του πόνου και του μαρτυρίου. Δε μπορώ να σε παρηγορήσω για τον πόνο που ένιωσες, για το σκοτάδι που σε τύλιξε, για τον κρύο φόβο που ένιωσες, αλλά αν σου ελαφραίνει λίγο την ψυχή, μάθε πως εγώ έζησα. Ο μικρός σου αδερφός που τον νανούριζες κάθε βράδυ, που του έδινες τον καλύτερο μεζέ, που δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι υπάρχει ζωή μακριά σου, είναι γερός, δυνατός και πιο υγιής από ποτέ. Κι αυτό χάρη στο δικό σου το θάνατο.

Η αδερφή μου ήταν η δύναμή μου και τη θρήνησα ημέρες πολλές. Όταν πήραν το νεκρό της σώμα κι εμένα με μετέφεραν σε χώρο ασφαλή, για να μην έχω την ίδια κατάληξη, εγώ προσπάθησα πολλές φορές να δραπετεύσω. Ήθελα να την ψάξω γιατί ήμουν σίγουρος ότι κάπου θα την έβρισκα. Θα φανερωνόταν ξαφνικά και θα μου έκανε πλάκα ότι δήθεν είχε πεθάνει αλλά αναστήθηκε κι εγώ θα θύμωνα αλλά θα της το συγχωρούσα αμέσως, γιατί το μόνο που με ένοιαζε ήταν να την ξαναδώ ζωντανή. Μέχρι που ήρθε στον ύπνο μου και μου είπε να ξενοιάσω. Δε χρειαζόταν να την ψάξω γιατί δε θα την έβρισκα ποτέ. Μου είπε να αγαπώ τους ανθρώπους γιατί ένας τη σκότωσε, όμως κάποιος άλλος πήρε εμένα από τους κινδύνους των δρόμων. Κι αυτός ο άνθρωπος θα μου έβρισκε το καλύτερο σπίτι, για να ζήσω και για λογαριασμό της αυτό που δεν τόλμησε ποτέ να ονειρευτεί: τη δική της ανθρώπινη οικογένεια, όπου θα ήταν απαραίτητη και πολυαγαπημένη.

Είμαι εδώ λοιπόν. Με λένε Νότη και ψάχνω μια οικογένεια να με αγαπήσει και να δικαιώσει αυτούς που πιστεύουν ότι για κάθε ανθρώπινο σκουπίδι υπάρχει ένα ανθρώπινο διαμάντι. Η αδερφή μου, που από το υπερπέραν έχει βαλθεί να με πείσει για την παραπάνω θεωρία, θέλει να καλοπεράσω στην υπόλοιπη ζωή μου. Κι η φίλη που υποσχέθηκε στην αδερφή μου να με φροντίζει, το ίδιο θέλει. Κι εγώ, η αλήθεια είναι, το ίδιο θέλω.

Κλείνω τα μάτια, κρατάω την ανάσα μου και με όλο μου το θάρρος σε ρωτάω:

Μήπως είσαι εσύ ο ήρωας που θα μου χαρίσει τη ζωή που ονειρεύομαι;

O Νότης πλέον ζει ευτυχισμένος στο παντοτινό του σπίτι και ελπίζει κάθε αδεσποτάκι
να αποκτήσει κάποια μέρα στην δική του οικογένεια…