Τα… “μνημονεύματα”

Γεια σας! Με λένε Τάιγκερ και μέρες τώρα προσπαθώ να πάρω μια απόφαση αλλά μάλλον χρειάζομαι βοήθεια. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Είμαι σκύλος και το όνομά μου το οφείλω στα ραβδωτά σχέδια στο σώμα μου. (Ναι, γνωρίζω τις τίγρεις από τα ντοκιμαντέρ που παρακολουθούσα στην τηλεόραση, όταν είχα δικό μου σπίτι.) Μένω προσωρινά – ένα πολύ διαρκές «προσωρινά» όμως – σε μια φίλη που την αγαπώ πολύ, γιατί παίζει μαζί μου και με λέει «αγόρι μου» τόσο γλυκά, που λιώνω. Θέλω να βρω όμως ένα παντοτινό σπίτι και μια οικογένεια που να μην είναι προσωρινή, αλλά μέχρι σήμερα τίποτα…

Μια μέρα λοιπόν που η φίλη μου με κοιτούσε λυπημένη μου είπε, ότι αν μπορούσα να γράψω τα «μνημονεύματά» μου – κάπως έτσι ήταν η λέξη- θα έβρισκα σίγουρα οικογένεια. Εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσε αλλά ευτυχώς ήξερε ο μπάρμπα Χελώνας που πριν από εκατό χρόνια, όταν ήταν μωρό, έκανε παρέα σε έναν διάσημο συγγραφέα που είχε γράψει κι αυτός τα δικά του «μνημονεύματα». Ο μπάρμπα Χελώνας μου είπε ότι το σωστό είναι «απομνημονεύματα» αλλά επειδή είναι λίγο πειραχτήρι, δεν τον πιστεύω. Μάλλον θέλει να το πω λάθος και να με δουλεύει η οικουμένη. Σκεφτόμουν καιρό πώς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο έργο, αλλά όσο κι αν έξυσα το κεφάλι μου λύση δε βρήκα. Έτσι, πριν από λίγες ημέρες, αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του κοινού.

Ο γάτος ο Ιόλαος- από μακριά, να είμαστε εξηγημένοι- μου υποσχέθηκε ότι αν του ιστορούσα τη ζωή μου, θα φρόντιζε αυτός να γίνει βιβλίο. Ο Ιόλαος, αν και αντιπαθέστατος, είναι μορφωμένος και τον πιστεύω – από την άλλη, υπάρχει κανείς που δεν τον πιστεύω; Ίσως μόνο τον μπάρμπα Χελώνα που με λέει αγαθιάρη και μου κάνει πλάκες.

Την παίδευα τη σκέψη για αρκετό καιρό. Με φαντάστηκα σκύλο- συγγραφέα. Ουρά θα έκαναν οι υποψήφιοι κηδεμόνες για ένα σκύλο με δημοσιευμένο τίτλο. Και μετά θα έρχονταν τα φώτα της δημοσιότητας και οι συνεντεύξεις. Paw stars, Culture Paws, Paw Paw τι σκύλος! και πολλά άλλα… Και οι αγαπημένες μου φίλες να μιλούν όλη την ημερα στο τηλέφωνο για να μου διαλέξουν την καλύτερη οικογένεια, από τις τόσες που θα με ζητούσαν. Και θα μπορούσα να έχω και απαιτήσεις ίσως; Ναι θα είχα κάποιες, πολύ μικρές! Θα παρακαλούσα να πάρουμε μαζί τον μπάρμπα Χελώνα και θα ρωτούσα και τον ψηλομύτη τον Ιόλαο αν θα ήθελε να έρθει μαζί μου, να τεμπελιάζει πάνω σε μαλακά μαξιλάρια και να χορταίνει με κεφτεδάκια ζεστά, από το φούρνο…Και η οικογένεια που θα με υιοθετούσε θα καμάρωνε για το μοναδικό σκυλί – συγγραφέα στον κόσμο, που θα ήταν δικό τους κι εγώ δε θα σταματούσα να γράφω για να είναι πάντα περήφανοι για μένα και να μη με αφήσουν ποτέ, όπως ο πρώτος μου ιδιοκτήτης που με έδεσε στο βουνό κι έφυγε ή όπως ο δεύτερος που αναχώρησε για την μακρινή Ινδία, εγκαταλείποντας εμένα στο δρόμο.

Κι αφού θα ήμουν διάσημος, θα μπορούσα να βοηθήσω κι άλλα σκυλάκια που τα αφεντικά τους τα δένουν στα δέντρα και τα παρατάνε ή φεύγουν για άλλες χώρες και τα ξεχνάνε μόνα τους. Στη δική μου περίπτωση βέβαια, οι φίλες μου, μου εξήγησαν ότι τα πρώην αφεντικά μου ήθελαν να με πάρουν μαζί τους αλλά είχαν πολλές βαλίτσες και δε χωρούσα στο αεροπλάνο κι εγώ μαζί. Λοιπόν, αν αποκτήσω μεγάλη φήμη, θα βοηθήσω όπως μπορώ τα σκυλάκια που δε χωράνε σε πλοία, αεροπλάνα, τρένα, σπίτια, διαμερίσματα και γενικά, όπου υπάρχει πρόβλημα χώρου, θα επεμβαίνω εγώ και θα βοηθώ τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι ο χώρος στην καρδιά τους είναι αυτός που μετράει, όχι τα τετραγωνικά του σπιτιού τους.

Μετά σκέφτηκα τα κορίτσια που μέχρι τώρα με έχουν φροντίσει με κάθε τρόπο κι έχουν απλώσει ένα προστατευτικό δίχτυ πάνω από το κεφάλι μου, για να μην μείνω στο δρόμο. Πώς θα μπορέσω να τους ξεπληρώσω το καλό; Με τί ξεπληρώνεται η ευγνωμοσύνη; Ο Ιόλαος είπε με αφοσίωση. Αφοσίωση μόνο; Μα η αφοσίωση δεν είναι ανταλλάξιμη αρετή. Δεν είναι σου δίνω μου δίνεις. Έτσι κι αλλιώς εμείς οι σκύλοι την έχουμε στο αίμα μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε… Τελικά, να γράψω ή να μη γράψω «μνημονεύματα;

Αυτά σκέφτομαι από το πρωί και προβληματίζομαι και, επιπλέον, έχω στεναχωρηθεί γιατί άκουσα την φίλη μου που με λέει αγόρι μου και λιώνω, που έλεγε στο τηλέφωνο ότι από τους ενδιαφερόμενους για μένα, οι μισοί εξαφανίστηκαν και οι άλλοι μισοί αρρώστησαν και δε θα με υιοθετήσουν για λόγους υγείας. Τελικά, μάλλον είμαι επικίνδυνος σκύλος, γιατί όσους ενδιαφέρονται για μένα ή τους εξαφανίζω από προσώπου γης ή τους στέλνω στο νοσοκομείο. Ο μπάρμπα Χελώνας και ο Ιόλαος μου είπαν να μην πιστεύω τέτοιες χαζομάρες κι ότι είμαι αγαθιάρης κι οι άνθρωποι αυτοί μας κορόιδευαν.

Τέλος πάντων…Επειδή δε βλέπω άλλον τρόπο να υιοθετηθώ, πλην του να γίνω διάσημος, θα ξεκινήσω τη συγγραφή. Το αποφάσισα. Σήμερα κιόλας θα αρχίσω να υπαγορεύω στον Ιόλαο – από μακριά πάντα, γιατί θέλω να παίξω μαζί του κι αυτός ο μυγιάγγιχτος φοβάται ότι θα του σπάσω τα κόκαλα κατά λάθος. Λέω να αρχίσω ως εξής:

«Με λένε Τάιγκερ και είμαι ένας σκύλος γεμάτος αγάπη για τους ανθρώπους, παρόλο που χωρίς να φταίω έχω δύο φορές εγκαταλειφθεί. Αγαπώ πολύ τα παιδιά κι από την προηγούμενη οικογένεια μου, αυτά μου λείπουν περισσότερο. Αν είχα μια ευχή για δώρο, αυτή θα ήταν να βρω τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που θα με αφήνουν να τους αγαπώ τόσο, που θα πονάει η καρδιά τους. Θα τους είμαι αφοσιωμένος και δε θα ζητώ πολλά, μόνο να μη με δέσουν σε κανένα δέντρο ή να μη φύγουν σε άλλη χώρα, γιατί τώρα πια έχω μάθει ότι δε χωράω στο αεροπλάνο.

Με λένε Τάιγκερ και σκοπεύω να γράψω σε βιβλίο τη ζωή μου. Προσεύχομαι, εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή, να είσαι ο πρωταγωνιστής στο μεγαλύτερο και το πιο όμορφο κεφάλαιο, με τίτλο: «Ο Τάιγκερ βρίσκει την οικογένεια που λαχταρά!»

O Τάιγκερ πλέον ζει ευτυχισμένος στο παντοτινό του σπίτι και ελπίζει κάθε αδεσποτάκι
να αποκτήσει κάποια μέρα τη δική του οικογένεια…