Οδός Ονείρων
Μερικές φορές το «λίγο» μοιάζει πολύ εμπρός στην απειλή του «τίποτα», έλεγαν οι μεγαλύτεροι στην παλιά γειτονιά, εκεί που γεννήθηκε η Τέτα η γατούλα. Όταν κάποτε απομακρύνθηκε κακήν κακώς από το δικό της «λίγο» και βρέθηκε μόνη της σε μια νέα γειτονιά, εκτίμησε ακόμη περισσότερο αυτό το γνώριμο «ελάχιστο» που είχε χάσει εξαιτίας ενός κακού γείτονα. Αλλά και πάλι δε θα το έβαζε κάτω, όσο υπήρχαν κακοί γείτονες θα έβρισκε στο δρόμο παρέα για να μη νιώθει μοναξιά. Έτσι έγινε και η Τέτα βρήκε πολύ γρήγορα τον Ρίκο το κουταβάκι. «Κακογειτονόπληκτος κι εγώ!», της είπε και αποφάσισαν να χτίσουν αυτό το δικό τους «λίγο» μαζί για να νιώθουν ασφαλείς, ο ένας με τη συντροφιά του άλλου. Και σιγά σιγά, μετά το αρχικό σοκ, άρχισαν να νιώθουν τυχερά. Είχαν ο ένας τον άλλον, είχαν ένα χαρτόκουτο για σπίτι, είχαν και ένα καλό παιδί που τους έφερνε φαγητό και ο δρόμος που έμεναν λεγόταν οδός Ονείρων, κι αυτό μόνο καλό ήταν. Σιγά σιγά με τη δύναμη που δίνει η απόγνωση θα έχτιζαν τις ζωές τους όσο καλύτερα μπορούσαν, άλλωστε ήταν μαζί και το μαζί μετράει, όταν μόνος σου είσαι στο μέγεθος παιδικού παιχνιδιού.
……………………………………
Η Τέτα και ο Ρίκο, μέσα από τη ζεστασιά του χαρτόκουτου και ζαλισμένοι από τις αντανακλάσεις των στολιδιών στις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, έπιασαν την ψιλοκουβέντα, περιμένοντας να περάσει η ώρα και να εμφανιστεί ο φίλος τους μαζί με το αγαπημένο κατσαρολάκι.
Τέτα: Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω πριγκίπισσα και θα με κοιτούν όλοι και θα λένε «Τι όμορφη γατούλα!» και θα φοράω και ρούχα γυαλιστερά και τιάρα στο κεφάλι.
Ρίκο: Κι εγώ θα έρχομαι και θα σου βγάζω την τιάρα και θα σου πατάω το φόρεμα και θα σου λερώνω το τσαντάκι.
Τέτα: Κι εγώ δε θα πάρω τσαντάκι για να μη μου το λερώσεις.
Ρίκο: Τότε θα σου λασπώνω τα παπούτσια
Τέτα: Δε θα λερώνονται μόνο θα σπάνε γιατί θα είναι γυάλινα χαζέ, όπως στο παραμύθι! Κι αν μου πειράξεις τα παπούτσια εγώ θα σου σκίσω με τα νυχάκια μου τη μπαλίτσα σου και δε θα έχεις με τι να παίζεις.
Ρίκο: Κι εγώ θα φωνάξω το μπαμπά μου που είναι μεγάλος και θα σε μαλώσει.
Τέτα:Κι εγώ θα φωνάξω τον δικό μου μπαμπά που είναι δυο μέτρα και να δεις τι θα κάνει στον δικό σου μπαμπά.
Ρίκο: Κι εγώ τότε θα πω στα αδέρφια μου να έρθουν και να βοηθήσουν το μπαμπά μου, να διώξουν το μπαμπά σου
Τέτα: Κι εγώ θα φωνάξω τα δικά μου αδέρφια να φοβερίσουν τα δικά σου.
Ρίκο: Αλήθεια, που είναι τα αδέρφια σου;
Τέτα: Δεν ξέρω. Εσένα τα δικά σου;
Ρίκο: Ούτε κι εγώ ξέρω …Μάλλον δε θα τα φωνάξουμε γιατί θα πρέπει να τα βρούμε πρώτα. Και ο μπαμπάς σου που είναι;
Τέτα: Ούτε κι αυτός ξέρω που βρίσκεται…Εσένα που είναι;
Ρίκο: Ούτε κι εγώ ξέρω. Μάλλον ούτε τους μπαμπάδες δε μπορούμε να φωνάξουμε γιατί κι αυτοί αγνοούνται.
Τέτα: Και τι θα κάνω όταν μου τραβάς την πριγκιπική μου τιάρα; Δεν είναι δίκαιο. Δε θα γίνω ποτέ πριγκίπισσα, εξαιτίας σου!
Ρίκο: Κι εσύ δηλαδή, που θέλεις να μου σκάσεις την μπαλίτσα, είσαι καλύτερη;
Τέτα: Εσύ άρχισες!
Ρίκο: Τέτα…
Τέτα: Ναι Ρίκο…
Ρίκο: Δεν πρόκειται να σε πειράξω, μπορείς να γίνεις πριγκίπισσα με την ησυχία σου. Αρκεί να μη με πειράζεις κι εσύ.
Τέτα: Αφού ξέρεις ότι είσαι φίλος μου. Αφού μοιραζόμαστε το ίδιο σπιτάκι….
Ρίκο: ….και την ίδια θέα στο πολύχρωμο δεντράκι.
Τέτα: Ρίκο, στεναχωριέσαι που δε σε έχει υιοθετήσει κάποια οικογένεια;
Ρίκο: Ναι στεναχωριέμαι. Μάλλον δεν είμαι καλό παιδί.
Τέτα: Κι εγώ στεναχωριέμαι αλλά να ξέρεις είσαι το καλύτερο παιδί.
Ρίκο: Όχι Τετούκο μην στεναχωριέσαι, είσαι η πιο όμορφη γατούλα που έχω δει στη ζωή μου και όταν γίνεις πριγκίπισσα, θα έρθω να ζητήσω το χέρι σου. Και μετά θα σου τραβήξω το πέπλο και θα βάλεις τα κλάματα χαχαχχαχα!!!!
Τέτα: Ρίκο!
Ρίκος: Πλάκα κάνω Τετίτσα! Γιατί είσαι γλυκιά σαν καραμελίτσα. Και σ’ αγαπώ πολύ!
Τέτα:Κι εγώ Ρίκο μου σ’ αγαπώ είσαι ο καλύτερος φίλος μου κι εύχομαι να βρεις γρήγορα το παντοτινό σου σπίτι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σε χάσω.
Ρίκο: Ησυχία τώρα έρχεται ο μικρός μας φίλος και φέρνει παρέα έναν κύριο.
………………………………………
Τα γιορτινά λαμπάκια έκαναν το δρόμο να μοιάζει με ουράνια λεωφόρο και το χαρτόκουτο της Τέτας και του Ρίκο με έπαυλη. Ο αγαπημένος τους φίλος πήρε τα δυο ζωάκια στην αγκαλιά του και τα μετέφερε σε ένα ευρύχωρο κλουβάκι που έκλεινε με μια μικρή μεταλλική πόρτα. Τα μικρούλια κουβαριάστηκαν το ένα πάνω στο άλλο και η χαρά τους κόπηκε απότομα όταν η πόρτα σφάλισε και δεν μπορούσαν να βγουν. Εκεί που είχαν φτιάξει το δικό τους «λίγο», πάλι θα άρχιζαν από την αρχή; Η Τέτα έμπηξε τα κλάματα κι ο Ρίκο ακολούθησε με σιγανά αναφιλητά που έκαναν το κλουβί να τρέμει. Ο μεγάλος κύριος όμως τους και είπε χαρούμενος: «Πείτε αντίο στο δρόμο!», και τότε τα δύο φιλαράκια αναθάρρησαν λιγάκι.
«Ευχαριστώ μπαμπά!», είπε ο μικρός φίλος της Τέτας και του Ρίκο, γελώντας μέχρι τα αυτιά, «είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μου κάνεις. Εσείς τι γνώμη έχετε; Θέλετε να ζήσετε μαζί μας;», ρώτησε τα μικρά ζωάκια που κοιτούσαν σα χαμένα. Αλλά απάντηση δε ζητούσε στην πραγματικότητα γιατί την ήξερε ήδη.
Τα κλάματα και τα αναφιλητά κόπηκαν μαχαίρι! Τι δώρο ήταν αυτό!!! Η Τέτα και ο Ρίκο έγιναν μια τεράστια καρδιά που χτυπούσε σαν ταμπούρλο και ξύπνησε τον κόσμο που περπατούσε, έτρωγε, δούλευε, αγαπούσε μηχανικά, χωρίς ευγνωμοσύνη. Και μέσα στο χειμώνα οι καρδιές άνθισαν και όσοι είχαν αποκοιμηθεί ξύπνησαν με δάκρυα στα μάτια και διαπίστωσαν ότι η ζωή είναι εδώ, γελάει, κλαίει, χαρίζεται, χαρίζει και γιορτάζει με την κάθε ανάσα. Και διαπίστωσαν οι άνθρωποι, ότι όσο δύσκολο φαίνεται άλλο τόσο απλό είναι, να επιλέξουν να κάνουν το καλό και να χρωματίσουν την καθημερινότητα με γιορτινά χρώματα.
……………………………
Τα τετράποδα φιλαράκια, η Τέτα η γατούλα και ο Ρίκο ο κουταβούλης αγκαλιασμένοι πάνω στη μαξιλάρα τους, χάζευαν πίσω από το τζάμι το χαρτόκουτο που ο αέρας το παρέσερνε και το χτυπούσε από τοίχο σε τοίχο, μέχρι που το διέλυσε σε μικρά ακανόνιστα κομμάτια. Η μπόρα που ξέσπασε θόλωσε τα πολύχρωμα φωτάκια κι έκανε τα βλέφαρά τους να βαραίνουν. «Καλά Χριστούγεννα», τους ευχήθηκε ο φίλος τους και τα σκέπασε με την μαλακή τους κουβέρτα, «καλά Χριστούγεννα στην οδό Ονείρων!»
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Το κείμενο υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται η δημοσίευση μέρους ή του συνόλου της ιστορίας χωρίς αναφορά στην πηγή.
